Afgelopen week bezocht ik de film ‘Still Alice’. Het verhaal van een succesvolle vrouw, die net na haar 50e verjaardag niet meer kan ontkennen dat er iets met haar aan de hand is. Na enkele bezoeken aan het ziekenhuis is de diagnose dementie. Dat is een grote schok. En wat dan? Hoe ga je daar zelf mee om en hoe doen de 3 kinderen dat? Doorgaan met wat nog kan, ook al is dat steeds minder. Dus niet meer lesgeven, maar wel spreken op een congres over dementie. De markerstift glijdt langs de regels van haar speech, om bij te houden wat ze al heeft voorgelezen. En als haar eerste kleinkind wordt geboren is in het ziekenhuis de vraag: ‘mag oma de baby vasthouden?’
Als haar man een mooie baan elders krijgt aangeboden, voel je weer het dilemma. Gaat hij er op in of niet, neemt hij Alice mee of niet? Wat is de juiste keuze? De film oordeelt niet, want waar het echt om gaat is liefde, ook als ze bijna niets meer begrijpt, voelt Alice nog dat liefde in het leven belangrijk is. Hoe lang blijf je wie je was? Is Alice ‘still Alice’?