Wanneer
Wanneer ik ga dwalen,
Laat me dan gaan
Dwing me niet te zitten,
Laat me lopen en staan.
Wanneer ik vraag om mam,
Zeg me niet dat ze dood is
Houd me vast, reik me de hand,
En vraag me naar haar naam.
Wanneer ik boos ben,
Wil ik geen dipiperon of haldol
Luister naar me, hoor mijn stem,
Neem de tijd en doe me een lol.
Wanneer ik niet meer eten wil,
Is dat niet omdat in geen honger heb
Ik ben vergeten hoe het moet,
Help me herinneren, laat zien hoe jij dat doet.
Wanneer ik niet wil dat je me helpt,
Met wassen en kleden
Is dat niet omdat ik vies wil zijn,
Maar, omdat ik je aanbod ben vergeten.
Wanneer jij steeds herhaalt wat je gaat doen,
Me waarschuwt wat er gaat gebeuren
Zonder over mijn weerstand te zeuren,
Krijg je straks misschien wel een zoen!
Wanneer jij je inleeft in mij,
Met geduld uitzoekt wat ik bedoel
Wie weet kom ik je er dan achter,
Hoe ik me echt voel.
Ik heb een ziekte, zoals je weet,
Alzheimer schijnt het te heten
Nu weet ik dat nog,
Morgen ben ik het alweer vergeten.
M.C. Eberhart
Blog van Anniek Kramer
Samen met Marcelle Mulder auteur van het boek ‘Op bezoek bij een dierbare met dementie, met ruim 60 ideeën om samen te genieten’. Verkrijgbaar in de boekhandel voor €15.
Wil je iedere week mijn blog in je mailbox? Ga dan naar https://dementienl.wordpress.com en klik in de rechterkolom bovenaan op ‘Volg dementie’.
Ook vind ik het fijn als je dit bericht deelt via facebook of LinkedIn. Klik hier dan kom je op mijn site en deel daar via een simpele druk op de knop onderaan het bericht.
Over dementie 
Moeilijk te geloven wat er allemaal in een mensenhoofd kan gebeuren😥,en dat we dan hulpeloos moeten toekijken
LikeLike
Zo prachtig deze gedichten en zo waar. Helemaal mooi de reacties.
Ook ik had een moeder die dement werd en ook al zat ik zelf in de zorg, dit gaf me zo’n ongelooflijk verdrietig gevoel!!! Dank voor deze steun uit de gedichten!!
LikeLike
Heel mooi geschreven.
LikeLike
Sinds vorig jaar is bij mijn 70 jarige moeder dementie vastgesteld. Met diep respect voor mijn “geduldige” vader,voor hun diepe relatie worstelend met mijn eigen gevoel probeer ik niet egocentrisch te zijn in mijn verdriet en onzekerheid over hoe mijn! Moeder zal worden maar te genieten van haar zijn,lief,positief over hoe ze op dit moment is. Ze wordt dan misschien een andere moeder maar ze blijft mijn moeder. Ik hou van haar,dat blijft
LikeLike
Heftig en herkenbaar,mijn moeder is 16 jaar dement geweest.
LikeLike
Het gedicht “Wanneer” is prachtig en toch eigenlijk afschuwelijk. Dat bedoel ik niet negatief. Maar dement worden is zo vreselijk erg, voor de mens zelf en ook voor zijn of haar omgeving.
Mijn vader was dement. Maar het was in een tijd, dat de verzorgers/verzorgsters nog tijd aan hun patienten konden besteden.Hij overleed in 1992. Ik herinner me vaak hoe verdrietig pa was als hij een helder ogenblik had. Dan pakte hij mijn moeder bij de hand en zei: “Kom Jantje, we gaan naar huis”. Ze zijn lang samen in een verzorgingshuis geweest, tot het niet meer ging en hij naar een tehuis voor demente bejaarden ging.
LikeLike
Heel bijzonder en mooi.
LikeLike
Ben nu 63 ,altijd gewerkt met die lieve schatjes,ook vrijwillig,er is geen dankbaarder werk ,ik vind het heeeeel erg dat er voor deze mensen geen tijd meer kan worden gemaakt,de verzorging wilgraag,maar die hogepieten daar in den haag verhinderen dat,ze moeten zich DIEP schamen
LikeLike
Dit gedicht vraagt om belevingsgerichte zorg!!
Wat de verzorgenden willen geven is belevingsgerichte zorg!!!
Maar omdat er te weinig mensen aan het bed mogen staan van hogerhand uit wordt het heel zwaar voor de verzorgenden.. ze doen zo hun best en lopen vaak op hun laatste loodjes!!
Zij zijn voldoende geschoold en kennen de klappen van de zweep! “Tijd kost geld”!! wordt hun gezegd! Hun antwoord is: “goede verzorging kost tijd”!
Meer handen aan het bed! Oftewel: meer tijd per patiënt! !!!
De opleidingen tot VIG zijn okay! Daar hoeft nu geen geld naar toe zoals dat daar een regerinspartij werd gesuggereerd! ! Maar stop dat geld daar waar het nodig is! In de verzorging! !
Meer handen aan het bed!! Belevingsgericht! !!!!
LikeLike
Belevingsgericht is niet enkel en alleen meer handen. Het is een attitude, een levenswijze, het is werken met een “ziel”. Gewoon allesomvattend. Jezelf steeds de vraag stellen: “Ben ik goed bezig?” of “Hoe wil ik dat men met me omgaat als ik oud ben of een persoon met dementie?” En niet enkel de “zorgsector” zien als een uitweg om gemakkelijk aan een job te geraken. Werken met ouderen is meer dan een job.
LikeLike
Ik versta belevingsgerichte zorg ook precies zoals jij het beschrijft!! Maar als je dat echt helemaal tot uitvoering wilt brengen dan heb je ook de tijd nodig. .. even stil staan bij die dame of heer die jou nodig heeft. Maar als jij alleen staat als verzorgende op een afdeling(door bezuinigingen) waar 14 andere dames en heren wonen die ook jouw tijd aandacht en compassie willen hebben en die jij dat ook wilt geven. Dan wil je toch alleen maar meer handen aan bed.. liefdevolle handen dat is vanzelfsprekend.
Ik weet dat er dit jaar weer een lading vig-ers afstuderen. Die zijn er voor de mensen met hart en ziel. Zij hebben stage gelopen in verschillende verzorgingshuizen en ondervonden wat de werkdruk is. Zij die dachten een snelle dollar te verdienen zijn 3jaar terug niet eens aan deze opleiding begonnen. Ik heb vertrouwen in deze meiden en jongens (4 deze keer)
Belevingsgericht met liefde voor de mens!!
Ps: en juist om verzuring bij het oudere personeel te voorkomen: meer handen aan het bed erbij “zachte handen” welteverstaan!!! Geen bezuinigingen in de zorg! !
LikeLike
echt zoals het is.
LikeLike
Alzheimer,
en in de flarden mist
van mijn verwarde geest
zoek ik naar mijn naam,
naar wie ik ben geweest.
ik dwaal rond
in mijn verleden tijd
maar stilletjes aan
raak ik dat ook kwijt.
Ik huil van wanhoop,
diep verdriet en pijn,
deze eenzaamheid, wie kan begrijpen
hoe dit lijden moet zijn.
maar soms, is er een flits,
héél even dat moment,
dan is jouw gezicht,
mij zo dierbaar bekend
héél even maar,
ongrijpbaar als het schemerlicht
en dan gaat de deur
van mijn herinnering weer dicht.
En hoe ik ook roep,
keer op keer,
geeft zelfs de echo van mijn stem
geen antwoord meer.
En in de flarden mist
van mijn verwarde geest
keer ik terug naar het kind
dat ik ooit ben geweest.
Wilma Montanje, 2006
LikeLike
Heel mooi en waar, heb dit meegemaakt met mijn man!
LikeLike
Prachtig!
LikeLike
Wauw. Ontzettend herkenbaar. Ik werd bij dementerenden. En wauw. Ik word er stil van!
LikeLike
Wauw! Ik word er stil van. Wat ontzettend mooi dit!
LikeLike
BedAnky voor het delen 🙂
Vr.gr. M.C. Eberhart
LikeLike
Oeps….er moet bedankt staan!
LikeLike
Een prachtig gedicht, zo echt en puur; mijn moeder is pas overleden ook had zij Alzheimer!!! De verpleging zou echt meer geduld met die mensen moeten hebben, maar heel weinig tijd ervoor!!!!
LikeLike
Mooi gedicht over dagelijkse dingen waar we bij dementie misschien wel te snel aan voorbijgaan
LikeLike
Wat een mooi gedicht over heel gewone en doenbare dingen voor ‘Jan met de pet’ maar juist ook voor mensen van b.v. het breincollectief. Die laatste groep poogt van zorg iets medisch wetenschappelijks, lees ‘handel’ te maken. Ik ben erg van de gewone doenbare ‘belevingsgerichte zorg’ en daar sluit dit m.i. erg bij aan. Dank u.
.
LikeLike