Dansen en bewegen bij dementie

Weer een prachtige filmpje (dank voor de tip Rebekka). Uitgelegd wordt dat het bij mensen met dementie heel belangrijk is om aandacht te geven aan hoe de omgeving aanvoelt. Wanneer mensen met dementie zich genegeerd voelen of ondergewaardeerd, dan zijn ze daar – net als wij – heel gevoelig voor en levert dat een onveilig gevoel op. Als zorgverlener is het daarom belangrijk om je te realiseren wat je invloed is op de emoties van anderen. “All we need is love” is het motto. In het Engelstalige filmpje wordt één en ander uitgelegd. Ik geef in eigen bewoordingen weer wat er zoal aan de orde komt.

Een oefening: Stel je eens voor (echt even doen) dat je bang bent voor diegenen die naast je zit….. En wat verandert er in je gevoel als je juist graag wil horen wat zij te zeggen heeft……..? En stel je eens voor dat je leven afhangt van je vermogen om de stoel waarop je zit, vast te houden….. En hoe reik je naar iets dat je graag wilt hebben….? en dan toch iets minder graag wilt hebben…….?

Bij ieder gevoel gebruik je de ruimte anders. En dat andere gebruik dringt door tot de mensen die zich in de ruimte bevinden met jou.

Stel je nu voor dat je niet kunt praten en dat iemand je iets aanbiedt dat je niet wilt hebben….. Hoe maak je dat duidelijk? Als je pogingen om dit te communiceren verkeerd begrepen worden, ga je heftiger reageren! En dat wordt vaak als probleemgedrag gezien bij mensen met dementie.

Dans & beweging zijn manieren om te focussen op wat iemand wel kan, om samen een niet verbaal contact op te bouwen en daar van te genieten. Mensen met dementie zijn niet erg in staat tot het nemen van initiatieven, hulp van ons is dus nodig om ze uit te nodigen om te bewegen. Kijk hoe ze reageren op de muziek die je laat horen. Als je op de bewegingen reageert, dan is dat een manier om te laten voelen dat ze invloed hebben op wat er gebeurt. Daarmee erken je iemand als persoon en nodig je ze uit om meer interactie aan te gaan. Zo maak je samen een nieuwe dans.

Klik hier voor het filmpje. Of hier voor nog een filmpje over (cirkel)dansen.

Tot volgende week, Anniek Kramer

Ik zou het ook heel fijn vinden als je dit bericht wilt delen via facebook of LinkedIn. Dat kan makkelijk door te klikken op de knoppen hieronder.

Wil je iedere week mijn blog in je mailbox? Ga naar https://dementienl.wordpress.com en klik dan in de rechterkolom bovenaan op ‘Volg dementie’.

Is dementie een last of een verrijking?

Daarover praat Jacobine Geel in het programma ‘Schepper en Co’ met Paula Irik. Paula is geestelijk verzorger en werkt veel met dementerende ouderen die dementeren.

Eerst komt de ‘last’ kant aan de orde. De onmacht die mensen met dementie voelen als dingen hen ontvallen. Hoe ze wankelen als ze door de dementie de weg kwijt zijn geraakt en daardoor angstig en onrustig worden. Stel je voor dat je loopt in een aardbevingsgebied. Iets dergelijke zullen mensen met dementie ervaren. De wereld is totaal veranderd, je weet de weg niet meer. En het contact dat je had met de mensen om je heen is veranderd.

Maar er is niet alleen maar zieligheid. Er is ook humor en levenskunst te ervaren bij mensen met dementie. De laatste jaren is er veel ontwikkeld om andere vormen van contact aan te gaan bijvoorbeeld via muziek maken of samen zingen. Voor Paula Irik staat het woord VERBINDING centraal. Verbinding maken met het verleden, met naasten, met het eigen lijf, met de verzorging, met de toekomst. Door die verbinding aan te gaan kunnen mensen zichzelf voelen, zijn ze present, aanwezig. Het aangaan van die verbinding (het maken van contact) is te leren door je in te spannen om de regels van het andere landschap te leren kennen en ook de taal die daar gesproken wordt. ‘Mensen spreken vaak een heel beeldende taal’, vertelt Paula Irik en als je die taal leert kennen, zie je dat mensen met dementie heel dicht bij hun gevoel komen. Ze hebben vaak een heel wakker spiritueel zintuig.

Om samen te ervaren dat je contact maakt op een ander niveau is een verrijking. Door het geven van aandacht, het maken van contact, kun je het leven dan iemand met dementie zoveel minder zwaar maken. In ons boek ‘Op bezoek bij een dierbare met dementie‘, zullen we nader ingaan op het maken van echt contact. Het boek verschijnt begin februari 2016 bij Uitgeverij Het Spectrum.

Klik hier voor de uitzending van Schepper en CO. Het interview met Paula Irik duurt 23 minuten.

Een ander tv fragment over dementie is hier te zien. Linda de Mol vertelt bij Humberto Tan over het proces van haar dement wordende moeder.

Een inspirerende week, Anniek Kramer

Ik zou het ook heel fijn vinden als je dit bericht wilt delen via facebook of LinkedIn. Dat kan makkelijk door te klikken op de knoppen hieronder.

Wil je iedere week mijn blog in je mailbox? Ga naar https://dementienl.wordpress.com en klik dan in de rechterkolom bovenaan op ‘Volg dementie’.

Collecte voor Alzheimer NL: mooie momenten

De grootste collectebus van Nederland

Dinsdagmiddag 10 november stond deze mooie bus op het Plein in Den Haag. De bus had een groep enthousiaste Florence medewerkers opgehaald, die zich hadden opgegeven om daar – in het kader van de nationale collecteweek van Alzheimer Nederland – te collecteren.

Ik deed mee en kreeg een lege collectebus in mijn handen gedrukt en een geel jasje van Alzheimer Nederland om het kille weer buiten te houden. Ieder kreeg een buurtje toegewezen, zodat we niet met z’n allen op dezelfde mensen zouden afstappen. Ik liep een eind van het Plein vandaan en settelde mij op een kruispunt waar de nodige shoppers en lunchwandelaars langs kwamen. Ruim 2 uur later leverde ik mijn bus weer in. Hij was aardig zwaar, van al het (klein)geld dat de mensen gaven. De mooiste momenten?

Ik liep langs de zijkant van het Mauritshuis, de collectebus in mijn hand. Ineens hoorde ik getoeter. Een grote vuilniswagen ging naast me in de remmen. Een jonge twintiger stak zijn hand door het raam en wenkte me om zijn bijdrage in mijn bus te kunnen storten.

‘Goedemiddag, heeft u iets over voor Alzheimer Nederland?’, vroeg ik aan iedereen die langs liep. Allerlei antwoorden kwamen er, van ‘natuurlijk’, tot ‘ik heb geen kleingeld bij me’. Dat laatste zei ook een vrouw die ik de collectebus voorhield. Ze rommelde wat in haar portemonnee en vertelde me dat haar moeder Alzheimer had gehad. Toen greep ze naar het briefje van twintig en stopte dat in de gleuf.

Na een uur op het kruispunt te hebben gestaan, waarbij ik iedere passant aansprak, kwam de man van de kledingwinkel op de hoek naar buiten.’Heeft u geen trek in een kop koffie?’, vroeg hij. Even later stond ik op straat met in de ene hand de collectebus en in de andere hand een kop thee.

Nog tot en met 14 november rijdt ‘de grootste collectebus voor een toekomst zonder alzheimer’ door Nederland. De bus doet iedere dag een grote stad aan om extra geld op te halen tijdens de collecteweek. In de steden is namelijk een tekort aan collectanten en op deze manier wordt er toch gecollecteerd. Daarnaast wordt er natuurlijk zo veel mogelijk aandacht gevraagd voor dementie.

Met de opbrengst van de collecte maakt Alzheimer Nederland belangrijk onderzoek mogelijk, zodat we in de toekomst dementie kunnen voorkomen én genezen. En daarnaast helpt de organisatie bij het verbeteren van de kwaliteit van leven voor mensen met dementie en hun naasten

Ook op bezoek bij de bus? Klik hier voor de standplaatsen en activiteiten. En komt de collectant bij u aan de deur? Kijk dan even in uw portemonnee of u nog wat kunt missen. Een andere manier om bij te dragen is via de vriendenloterij.

Via deze link kunt u zich opgeven om collectant te worden bij Alzheimer Nederland. Het is voor het goede doel én een hele leuke belevenis!

Tot volgende week, Anniek Kramer

Ik zou het ook heel fijn vinden als je dit bericht wilt delen via facebook of LinkedIn. Dat kan makkelijk door te klikken op de knoppen hieronder.

Wil je iedere week mijn blog in je mailbox? Ga naar https://dementienl.wordpress.com en klik dan in de rechterkolom bovenaan op ‘Volg dementie’.

Dementie en mooie momenten

Mijn vriendin Marcelle Mulder en ik schrijven een boek over op bezoek gaan bij mensen met dementie. Het boek komt in februari 2016 uit. In een later blog volgt meer informatie daarover. Marcelle is geestelijk verzorgende in Friesland en mailde mij het volgende:

Enige weken geleden raakte ik aan de praat met een collega geestelijk verzorger. Hij werkt met gepensioneerde militairen. “Zij hebben allen zo hun beschadigingen”, vertelde hij me, “en hun strategieën om daarmee verder te leven”. Ik vroeg hem of hij ook met oud-militairen met dementie sprak. “Niet veel”, zei hij, maar hij kende de problematiek goed. Dertig jaar geleden had hij namelijk intensief voor zijn oma gezorgd. Zij leed aan dementie en samen met zijn vriendin probeerde hij voor haar het leven de moeite waard te maken.

“Toentertijd was er nog weinig bekend over dementie en de omgang met mensen die eraan leden”, ging hij verder en toch, hij vond het een groot genoegen en een mooie uitdaging om zijn oma zoveel mogelijk plezier te bezorgen. Het lukte hem wonderwel, zo vertelde hij. Ze namen haar mee uit, speelden spelletjes met haar, lachten met haar. Nu, jaren later deed de herinnering hem nog goed, dat zag je. Pareltje aan zijn levenssnoer!

Ik zou het ook heel fijn vinden als je dit bericht wilt delen via facebook of LinkedIn. Dat kan makkelijk door te klikken op de knoppen hieronder.

Wil je iedere week mijn blog in je mailbox? Ga naar https://dementienl.wordpress.com en klik dan in de rechterkolom bovenaan op ‘Volg dementie’.