Documentaire ‘Voor het te laat is’

Afgelopen week was op tv de intense documentaire ‘Voor het te laat is’. De makers volgen 2 vrouwen die beiden lijden aan dementie en hebben besloten tot euthanasie.

Annie verwoordt het zo : ‘Er is niks meer om naar uit te kijken. Als ik wacht tot ik niks meer kan, dan is het te laat’. En dus zien we haar praten met de scan arts, die bij haar thuis komt om haar verzoek met haar te bespreken en te beoordelen of het valt binnen de grenzen van de wet. Om euthanasie heeft ze om gevraagd zodra de neuroloog dementie heeft vastgesteld. Haar dochter vertelt over haar achteruitgang al zien we haar ook nog op reis gaan naar Finland.

Bij Margriet ligt het vergelijkbaar. Ze heeft jaren in de verpleging gezeten en ‘veel ellende’ gezien. Dat wil ze niet meemaken. Ze heeft veel gezorgd voor andere mensen. Haar broer vertelt wat ze allemaal gedaan heeft, ze vult zelf nog wat dingen aan. Ze komt nog goed uit haar woorden, het lezen gaat moeilijk. Ook raakt ze de weg kwijt als ze broodjes heeft gehaald en zien we haar worstelen met haar sleutel, zich afvragend of ze wel bij de goede deur staat. Tijdens een familiegesprek vertelt Margriet nog eens aan de familie waarom ze euthanasie wil. Ze vertelt over de achteruitgang en dat ze een grens heeft bereikt. Omdat ze achteruit gaat, kan ze niet te lang wachten. Dat dilemma  tussen wachten tot het te erg is, maar dan niet meer kunnen beslissen tot euthanasie, wordt heel duidelijk aan de orde gesteld.

Bij beide vrouwen is door de scan arts (en een psycholoog) vastgesteld dat er sprake is van ondraaglijk en uitzichtloos lijden. Dus krijgen ze uitgelegd hoe de euthanasie in zijn werk zal gaan. Margriet mag kiezen tussen een drankje en een spuitje, en kiest voor de snelste vorm: het spuitje. ‘Ik moet er aan denken dat ik hier ben he, zegt ze als de datum is vastgesteld. Dat breekt de spanning. De volgende dag is ze haar keuzes weer vergeten, maar haar wens is rotsvast.

‘Ik ben zo blij dat mama de keus heeft, zegt Annies dochter, ‘maar het is ook moeilijk’. Dat voel je maar al te goed mee.

Klik hier voor de link naar de documentaire.

Nog iets anders: CZ Webinar: Gewoon vergeetachtig of dementie?

Op woensdagavond 1 juni van 19 tot 20 uur organiseert CZ een online seminar over dementie. Het gaat o.a. over dementie herkennen, vormen van dementie en u krijgt tips over hoe u uw vermoeden bespreekbaar maakt met uw omgeving en met uw huisarts. Dit gratis webinar is voor iedereen (na registratie).Klik hier voor de link.

 

Anniek Kramer

Samen met Marcelle Mulder auteur van het boek ‘Op bezoek bij een dierbare met dementie. Met ruim 60 ideeën om samen te genieten.’ Te koop in de boekhandel voor€15.  

Wil je iedere week mijn blog in je mailbox? Ga dan naarhttps://dementienl.wordpress.com en klik in de rechterkolom bovenaan op ‘Volg dementie’.

Ook zou ik het fijn vinden als je dit bericht wilt delen via facebook of LinkedIn.Klik hier dan kom je op mijn site en deel daar via een simpele druk op de knop onderaan het bericht.

Dementie en poezen

Als je verhuist naar een woon-zorginstelling verandert er veel in je leven. Vaak kies je er niet voor en moet je afscheid nemen van allerlei vertrouwde zaken. Ook je huisdier mag  of kan meestal niet mee.

In het Heerlense Molenpark (Sevagram) nam de kok iedere dag zijn hond mee. Hij merkte dat de bewoners daar heel positief op reageerden. Zo ontstond het idee om een poezenkamer in te richten. Het is een aparte ruimte die wordt bijgehouden door vrijwilligers. Zij begeleiden ook de bewoners die er op bezoek willen. ‘Je merkt dat de onrust in de Poezenkamer afneemt, en de clënten  zelfs opbloeien dankzij de katten. Sommigen willen er uren blijven zitten. Ze praten tegen de katten, maar ook vaker met elkaar dankzij de Poezenkamer. Ze hebben ook weer nieuwe dingen te vertellen aan familie, en het is leuk om er met familie heen te gaan.’

Klik hier voor het hele artikel.

Anniek Kramer

Samen met Marcelle Mulder auteur van het boek ‘Op bezoek bij een dierbare met dementie. Met ruim 60 ideeën om samen te genieten.’ Te koop in de boekhandel voor€15.  

Wil je iedere week mijn blog in je mailbox? Ga dan naarhttps://dementienl.wordpress.com en klik in de rechterkolom bovenaan op ‘Volg dementie’.

Ook zou ik het fijn vinden als je dit bericht wilt delen via facebook of LinkedIn. Klik hier dan kom je op mijn site en deel daar via een simpele druk op de knop onderaan het bericht.

 

Daglicht en dementie

Er komt steeds meer kennis beschikbaar over de effecten van voldoende licht in woon-zorginstellingen. Daglicht heeft daar een positieve invloed op de kwaliteit van leven, vermindert het een aantal veel voorkomende problemen en verminderd daardoor de druk op zorgpersoneel.

Zo gaan mensen met dementie beter zien als er meer licht is. Ouder wordende ogen kunnen zich minder snel aanpassen aan overgangen van licht naar donker en kunnen minder snel scherp stellen. Een lichte omgeving helpt daarbij.
Ook wordt het dag- en nachtritme beter gereguleerd door overdag in veel licht te leven. En als mensen beter slapen, zijn ze overdag alerter en actiever.

Vilans schreef een stuk over daglicht in de ouderenzorg. Klik hier.

Dat daglicht een positieve invloed heeft op het ervaren van een dag- en nachtritme blijkt onder andere uit het onderzoek dat zorginstelling Tere Reede te Vlissingen uitvoerde.

Hun huiskamers werden uitgerust met daglichtlampen (van 1300 lux) dus met heel veel licht. Vervolgens werd gemeten wat de veranderingen waren in het dag- en nacht ritme en in het ervaren van angst, verwarring en apathie. Gebleken is dat de bewoners overdag actiever zijn geworden en in de avond en de nacht juist minder actief. Er wordt beter geslapen, juist ook door de bewoners die een verstoord dag- en nachtritme hebben. En naast een actiever gedrag zijn ook de valincidenten tot nagenoeg nul gereduceerd.

Klik hier om het hele artikel te lezen.

Anniek Kramer
Samen met Marcelle Mulder schrijfster van het boek ‘Op bezoek bij een dierbare met dementie, met ruim 60 ideeën om samen te genieten’. 

Wil je iedere week mijn blog in je mailbox? Ga dan naar https://dementienl.wordpress.com en klik in de rechterkolom bovenaan op ‘Volg dementie’.

Ook vind ik het fijn als je dit bericht deelt via facebook of LinkedIn. Dat kan via de site en daar via een simpele druk op de knop onderaan het bericht.

 

Grenzen verkennen in de zorg

Wat mag een mantelzorger wel en niet doen in de zorg voor zijn naaste? En wie is daar dan verantwoordelijk voor? En wat mag een vrijwilliger? Deze vragen kwamen aan de orde in een webinar van ‘In voor mantelzorg’.

Dat zowel mantelzorgers als vrijwilligers activiteiten als voorlezen, spelletjes doen en meegaan met uitstapjes mogen doen, is vaak wel duidelijk. maar als het om zorghandelingen (ook wel ‘voorbehouden zorghandelingen’genoemd) gaat wordt het wat moeilijker om te weten wat wel en niet mag.

Een mantelzorger is een naaste uit het netwerk van de cliënt of bewoner. Die mag met toestemming van de cliënt of bewoner zorghandelingen verrichten. Denk bijvoorbeeld aan het geven van medicijnen of iemand met een tillift uit bed halen. Ook mogen andere cliënten geholpen worden. De mantelzorger is wel zélf aansprakelijk voor hun handelen. De zorgmedewerker is dus niet aansprakelijk voor zorg die verleend is door de mantelzorgers. Wel is het natuurlijk verstandig als de zorg en de mantelzorg met elkaar bespreken wat de mantelzorgers zelf willen en kunnen blijven doen. Door het samen te doen kan er van elkaar geleerd worden. In het zorgleefplan kunnen die afspraken vastgelegd worden. Wat ook belangrijk is: mantelzorgers zijn niet gebonden aan protocollen = de regels zie zijn afgesproken  over de manier waarop zorg wordt geleverd. Zorgmedewerkes zijn wel gebonden aan die protocollen.

Dit in tegenstelling tot vrijwilligers. Zij doen handelingen op verzoek van de organisatie. Daardoor is de organisatie (dus bv de woonzorginsteling) ook aansprakelijk voor het handelen van de vrijwilliger. De organisatie moet dus ook in de gaten houden of de vrijwilliger op verantwoorde wijze zorg verleent. En bij het uitvoeren van zorghandelingen, moet er instructie of begeleiding aan vooraf zijn gegaan. Gaat het niet goed, dan moet de vrijwilliger ‘ontheven’ worden van de taken.

Wie bepaalt nu hoe zorg geleverd wordt?
Vaak bepaalt de zorginstelling (formele zorg) hoe zorg wordt geleverd. Vaak geven ze aan dat ze dat willen doen op een manier, waarbij de cliëntwensen centraal staan. Dit wordt ook wel ‘eigen regie’ genoemd. Zeker bij mensen met dementie, zijn de mantelzorgers degenen die het meeste weten over die wensen. Het delen van deze kennis en daarover met elkaar in gesprek gaan is dus heel belangrijk. Daarin kan de mantelzorger uitleggen wat iemand altijds levensgeschiedenis is. De zorg kan uitleggen aan welke regels en wetten ze moeten voldoen. Die regels kunnen streng zijn, zo streng zelfs, dat het welzijn van de cliënt daar niet beter van wordt. Dan is het belangrijk, dat er maatwerk geleverd kan worden. Want waarom iemands gebit 2 keer per dag uit zijn mond halen om het te reinigen, terwijl iemand zich daar hevig tegen verzet? Dan maar wat minder schoon.

Er verscheen in maart ook een rapport over dit onderwerp. Klik hier om het te lezen.

Anniek Kramer
Samen met Marcelle Mulder auteur van het boek ‘Op bezoek bij een dierbare met dementie, met ruim 60 ideeën om samen te genieten’. Verkrijgbaar in de boekhandel voor €15.

Wil je iedere week mijn blog in je mailbox? Ga dan naarhttps://dementienl.wordpress.com en klik in de rechterkolom bovenaan op ‘Volg dementie’.

Ook zou ik het fijn vinden als je dit bericht wilt delen via facebook of LinkedIn. Klik hier dan kom je op mijn site en deel daar via een simpele druk op de knop onderaan het bericht.