Hoe prikkel je het geheugen van iemand met dementie? Hoe kun je helpen bij het opdiepen van herinneringen? Een veelgebruikte manier is natuurlijk om samen foto’s van vroeger te bekijken. Een andere mogelijkheid is om er samen op uit te trekken.
Ga maar bij jezelf na, hoe het zou zij om bijvoorbeeld bij je oude lagere school langs te gaan. Bij het zien van de voordeur, het speelplein, de klassen, gaat je geheugen direct aan de gang. ‘Oh ja, van mevrouw Deutekom mocht ik altijd de toto invullen’ of ‘In die gymzaal deden we bij de laatste gymles altijd apekooien’.
Ook bij mensen met dementie werkt het zo, dat het zien, horen en voelen van de oude omgeving kan leiden tot het opkomen van allerlei verhalen over vroeger. En als er dan nog iemand bij is, die dat een beetje kan stimuleren met verhalen over de oude tijd, dan zullen de mensen blij naar huis terug keren.
Een leuk voorbeeld van zo’n uitje wordt beschreven in De Stem van bergen op Zoom. Klik hier.
Jannetje Koelewijn beschrijft in haar boek ‘De hemel bestaat niet’ (2011) het leven van haar ouders, die opgroeien in Spakenburg en voor werk naar Amsterdam verhuizen. Ze praat met ze, leest hun brieven, bekijkt de archieven van haar vader en gaat met haar vader en/of moeder op stap langs de ijkpunten uit hun leven: oude huizen waar ze woonden, kerken waar ze kwamen, boerderijen van familie, Parijs, de oude bakker etc. Ook al is vooral het geheugen van haar moeder aan vervaging onderhevig, over het vroegere leven komen veel verhalen naar boven, mooie verhalen, ontroerende verhalen, maar ook hele pijnlijke verhalen.
En ben je zelf zo tussen de 50 en de 60 jaar, dan kun je veel herkennen van het beschreven leven!
‘Is je vader er ook? Ik veronderstel tenminste dat het je vader is.’De jongen schudt nee. ‘Ik denk dat u mijn opa bedoelt.’Een oude man komt achter de broodoven tevoorschijn en veegt zijn met meel bestoven handen af aan zijn witte bakkersschort. Mijn vader beweegt zijn hoofd naar links en recht om hem beter in zijn blikveld te krijgen. ‘Prins?’ ‘Dat ben ik.’ ‘Ik zie niet meer zo goed, dus ik vraag het maar even.’ ‘En u bent?’ ‘Koelewijn, Wim Koelewijn.’ ‘De oude bakker begint te lachen en legt een hand op mijn vaders arm. ‘Nee, maar zeg, dat is lang geleden. Hoe is het met u? (Uit: De hemel bestaat niet).
Anniek Kramer
Schreef het boek ‘OP BEZOEK BIJ EEN DIERBARE MET DEMENTIE, met ruim 60 ideeën om samen te genieten‘, samen met Marcelle Mulder. Rondom het thema contact maken met en op bezoek gaan bij mensen met dementie geef ik workshops voor familie, verzorgenden en vrijwilligers. Klik hier.
Mijn wekelijkse blog in je mailbox? Vul dan op de site je mailadres in.
Fijn als je dit bericht wilt delen op Facebook en/of LinkedIn. De knoppen daarvoor vind je onder dit bericht op mijn site. Klik hier.
‘Een teder en pijnlijk boek over een dochter die afscheid moet nemen van haar dementerende moeder’. Zo luidt de tekst op de voorkant van het boek met de titel ‘De kunst van het geven’, geschreven door Cecilie Enger.
Een reclameblog dit keer. En wel voor de Congresparade Wel-Zijn in de zorg voor mensen met dementie op 9 oktober 2017 in het Akoesticum in Ede, georganiseerd door StudieArena. De Congresparade is een bijzonder evenement met een mix van centrale presentaties en een paradeprogramma vol met kennis- en ervaringssessies.
Marcelle heeft me uitgenodigd voor de theatervoorstelling ‘Dag Mama’ in Buren. Na een snelle maaltijd lopen we nog een rondje door het stadje en zoeken alvast de ingang van het theater. Want te laat komen betekent: de deur is dicht. Dit is toch de juiste straat en daar bij dat gesloten tuinhek staat toch het huisnummer op de brievenbus? Verder is er geen enkele aanwijzing dat er hier een theater zit. We lopen linksom en rechtsom, zoekend naar houvast. ‘Dit is wat mensen met dementie ervaren’, denk ik: je zoekt de weg, je zoekt naar aanknopingspunten, je vindt ze niet en blijft zoekend rondlopen.
Over dementie 