Hugo Borst en Adelheid Roosen leefden een maand mee in de leeuwenhoek, een Rotterdams verpleeghuis. Omroep Human maakte daar 4 programma’s over (de afleveringen terugkijken kan via deze link). Daarin laten Adelheid en Hugo zien hoe je écht in contact kunt gaan met mensen met dementie. Vanuit de gedachte: ieder mens is een mens en vanuit liefde en respect ga je met elkaar om.
Nu was ‘In de Leeuwenhoek’ on tour. Vier bijeenkomsten in het land, met elk hun eigen thema’s. Ik was aanwezig bij de laatste bijeenkomst in Rotterdam. Tweehonderd mensen in de Arminus kerk. Er werd gesproken over de thema’s verhuizen naar het verpleeghuis en vrijheid tegenover veiligheid.
Verhuizen naar het verpleeghuis
Je hebt beloofd om voor iemand te zorgen, maar bent op, je kan niet meer. ‘Heeft iemand op dit kruispunt gestaan’, wordt de zaal gevraagd.
Naasten vertellen dat ze het niet meer vol hielden. Maar dat hun partner niet wilde verhuizen en hoe moeilijk het dan wordt om dat tóch te regelen. Het CIZ vindt een weigering om te verhuizen door de persoon met dementie belangrijker dan de uitspraken van de naasten (dat ze niet meer kunnen) of van de zorgverleners (dat het echt niet verder kan zo). ‘Ik zie hoe de vrouw haar ziekte verbloemt als het CIZ langs komt’, vertelt Anne. ‘Waarom is het CIZ machtiger dan de Anne met haar werkervaring’, vraagt Hugo Borst de zaal. Er volgt een voorbeeld van een vrouw die maar man met dementie steeds meer rustgevende medicijnen gaf, omdat ze het zorgen niet volhield.
Of Ellis, die 15 jaar jonger is dan haar man. Het CIZ vond dat ik de zorg moest volhouden, want mijn man wilde niet verhuizen. Ze kreeg geen hulp omdat zij niet verzekerd was in Nederland. Na 6 jaar mocht hij eindelijk naar de dagopvang, maar ook daar was hij moeilijk te houden. Een andere vrouw vertelt dat ze de dagopvang niet kon betalen.
Iemand uit de zorg licht toe hoe versleten naasten zijn en hoe ze vol schuldgevoel zitten op het moment dat de verhuizing dan toch door gaat. In de film zegt Hugo Borst tegen een vrouw die zich schuldig voelt: ‘Ben je gek, dat moet je niet doen, hij was er aan toe.’
Ook wordt duidelijk dat als je de wegen in de zorgwereld kent, het wel makkelijker wordt om hulp te regelen. Laat je dus helpen, via de huisarts of de casemanager.
Vrijheid tegenover veiligheid
Als je verhuist naar een gesloten afdeling, dan is het niet raar dat je je opgesloten voelt. Je hele leven heb je een zekere vrijheid gehad en dan gaan anderen je de hele dag zeggen hoe het moet.
Of het begint al eerder: het is niet meer verantwoord om iemand met dementie te laten autorijden. Maar als er levens op het spel staan, dan is het onvermijdelijk om het autorijden te stoppen. Een vrouw vertelt hoe ontzettend moeilijk ze het vindt als haar moeder nog met haar scootmobiel de weg op wil. Toch wil ze haar ook niet tegenhouden, want het voelt verschrikkelijk om haar moeder haar vrijheid af te nemen.
De wijste woorden vond ik deze: ‘Ik ben dankbaar voor de mensen die mijn veiligheid wilden garanderen. Maar nog meer ben ik dankbaar voor de mensen die me vertrouwen gaven, die zagen wat ik nog wel kon’.
Zorgen dat mensen niet weg willen, door actief met ze te zijn, is ook een mogelijkheid en eigenlijk wel een hele goede!
Rondom het thema ‘Contact maken en op bezoek gaan bij mensen met dementie’ geef ik WORKSHOPS voor familie, verzorgenden en vrijwilligers. Klik hier of mail me menskapitaal@live.nl
Mijn wekelijkse blog in je mailbox? Vul dan op de site in de rechterkolom, je mailadres in.
Over dementie 
Mooi verslag! Groetjes Paul
>
LikeLike