Levenseinde verhalen

 “Slapeloze nachten. De onrust van een cliënt maakt de vrijwilliger machteloos. En de mantelzorgers zijn vaak ook oververmoeid. Wat je ook probeert, je kan ze niet helpen. En dat moet je dan ook accepteren. En niet er tegenin gaan, want dan wordt het alleen maar gekker.” Dit is de introductie van één van de bijna 100 verhalen in de nieuwe levenseinde verhalenbank. 

De verhalenbank is tot stand gebracht door de coalitie ‘Van Betekenis tot het Einde’. Dit is een samenwerkingsverband van verschillende organisaties, die werken vanuit de overtuiging, dat de laatste levensfase een zichtbaarder onderdeel van het dagelijks leven zou moeten zijn. Want meer aandacht voor leven en sterven in waardigheid, draagt bij aan een zorgzame samenleving.

In de verhalenbank lees je geanonimiseerde verhalen van mensen die vertellen over de laatste fase van hun naaste. Het zijn verhalen van vrijwilligers, naasten en patiënten zelf. Er komen thema’s aan de orde als eenzaamheid, autonomie. Via een zoekfunctie kun je verhalen vinden, die voor jou inspirerend kunnen zijn.

Als je zelf je verhaal wilt delen, dan kan dat direct op de site. Om je daarbij behulpzaam te zijn worden er 4 vragen gesteld over de situatie, de gebeurtenis, je persoonlijke ervaring daarmee en waarom het je is bijgebleven.

Op de site ikwilmetjepraten.nu vind je achtergrondinformatie en tips die kunnen helpen bij het starten van een gesprek of die aanzetten tot nadenken over de laatste levensfase. Op de site van mezzo kun je een hulpmiddel aanvragen (Het familiegesprek. Een uitnodiging om te praten over later.) om voor die periode al in gesprek te gaan over bijvoorbeeld zorgen, financiën en wonen. Welke wensen zijn er bij je ouder wordende ouders en hoe raak je daarover in gesprek?

Rondom het thema contact maken en op bezoek gaan bij mensen et dementie geef ik workshops voor familie, verzorgenden en vrijwilligers. Klik hier of mail me menskapitaal@live.nl

Anniek Kramer, Auteur van ‘OP BEZOEK BIJ EEN DIERBARE MET DEMENTIE, met ruim 60 ideeën om samen te genieten‘, samen met Marcelle Mulder.

Mijn wekelijkse blog in je mailbox? Vul dan op de site in de rechterkolom, je mailadres in.

Verpleeghuis: verhalen uit de praktijk

Deze week een gastblog en wel van Michelle Langeveld, manager Zorg bij Florence Adegeest. In dit blog wisselt ze met haar collega Agnes Spanjer, manager Zorg bij Florence Oostduin, ervaringen uit over het werken in de ouderenzorg. Over de mooie momenten en de dilemma’s waar ze mee te maken hebben.

Hoi Agnes,

Geloof het of niet, maar het tijdstip dat ik nu schrijf, is 02:05 zaterdagochtend. Nee, niet omdat ik niet kan slapen, maar omdat ik nu aan het werk ben op Adegeest! Door omstandigheden viel er afgelopen maandag opeens een nachtdienst open voor vrijdag. Na heel veel gepuzzel de eerste twee dagen van de week moesten wij concluderen dat diensten schuiven of extra inzet vanuit het eigen personeel of de flexmedewerkers niet mogelijk was. Wij hebben gebeld met collega’s van andere Florence-locaties, onze thuiszorg en contacten bij uitzendbureaus, maar allemaal tevergeefs. Het knelt ook hier aan alle kanten! En dus zit ik hier samen met een ontzettend fijne, ervaren helpende in de nacht. Enerzijds ben ik blij dat ik nog steeds BIG geregistreerd verpleegkundige ben en daardoor mijn team kan ondersteunen, anderzijds voel ik mij ontzettend machteloos als ik kijk naar dit praktijkvoorbeeld van de huidige problematiek. Want laten we wel wezen: het zal niet zo snel beter worden. Het oplossen van deze nachtdienst is een druppel op een gloeiende plaat….en dat doet pijn.

Toevallig zat ik van de week bij ons zorgkantoor aan tafel met de grote en kleine zorgorganisaties uit de Leidse regio. Er is komend jaar geld beschikbaar gesteld door de overheid om meer persoonsgericht te gaan werken. Maar hoe kun je meer persoonsgericht werken als er minder zorgpersoneel beschikbaar is voor onze bewoners? In de Leidse regio willen wij met elkaar kijken hoe wij hierin de krachten kunnen bundelen, want we hebben allemaal hetzelfde uitgangspunt: zorgen doen wij samen. Dit houdt dus ook in dat wij van mening zijn dat we elkaar niet moeten beconcurreren maar samenwerken. Een voorbeeld hiervan kan zijn dat een geriatrisch verpleegkundige 16 uur op Adegeest werkt en 16 uur bij een andere zorgorganisatie in Voorschoten. Hierdoor heeft de betreffende medewerker 32 uur per week werk, houden we ons beide aan de formatie die we in mogen zetten en kunnen we van elkaar leren. Een win-winsituatie voor zowel de zorgorganisatie als de medewerker.

Vanuit Florence heb ik aan die tafel onze ervaring gedeeld over de inzet van ondersteuning op verschillende vlakken ten behoeve van onze zorgmedewerkers. Met gepaste trots vertelde ik over onze nieuwe functie van administratief medewerker. Die collega’s nemen zoveel administratief werk uit handen voor de zorgmedewerkers dat er direct meer aandacht voor de bewoners is in plaats van achter een computer zitten. Het delen van deze ervaring zorgde voor inspiratie bij mijn tafelgenoten en was direct een uitnodiging om met elkaar te bedenken welke andere functies er mogelijk zijn om de zorgmedewerkers te laten zorgen en het oplossen van de personele problematiek (meer vraag dan aanbod) te benaderen vanuit een ander perspectief.

Wenselijk zou voor ons ook ondersteuning zijn bij de begeleiding van de opname van een nieuwe bewoner, zodat dit niet per definitie op de schouders van de EVV’er terecht komt. Expliciet bedoel ik dan van rondleiding tot ontvangst en het in kaart brengen van de eerste zorgbehoefte- en wensen. Een EVV’er werkt bij ons onregelmatig, terwijl een ontvangst en de kennismaking erg belangrijk is in de eerste week. Zie jij in een dergelijke functie een meerwaarde ter ondersteuning van de EVV’er? Of zou jij wellicht een hele andere functie in willen zetten ter ondersteuning?

Groetjes, Michelle

Wil je meer van Michele en Agnes lezen? Klik hier.

Rondom het thema ‘Contact maken en op bezoek gaan bij mensen met dementie’ geef ik WORKSHOPS voor familie, verzorgenden en vrijwilligers. Klik hier of mail me menskapitaal@live.nl

Anniek Kramer, Auteur van ‘OP BEZOEK BIJ EEN DIERBARE MET DEMENTIE, met ruim 60 ideeën om samen te genieten‘, samen met Marcelle Mulder.

Mijn wekelijkse blog in je mailbox? Vul dan op de site in de rechterkolom, je mailadres in.

‘De roze loper’ verpleeghuizen

Ik schreef al eerder over het kiezen van een verpleeghuis. Wat ik daar nog niet in meenam, was de aandacht die je misschien wilt hebben voor het respecteren van de seksuele geaardheid.

De ‘Roze loper’ is een certificaat, dat woonzorgcentra kunnen krijgen als ze op respectvolle manier aandacht hebben voor seksuele diversiteit, zowel bij bewoners als bij personeel. Dat wordt vastgesteld door middel van een tolerantiescan. Organisaties met een dergelijk certificaat, werken actief aan een sfeer van openheid, tolerantie en respect voor mensen met een niet-heteroseksuele geaardheid.  

Veel bewoners van verpleeghuizen zijn opgegroeid in de tijd, waarin homoseksuele relaties taboe waren. Tot 1971 was het hebben van homoseksuele contacten onder de 21 jaar zelfs strafbaar. En pas sinds 2001 kun je in Nederland trouwen als je van gelijk geslacht bent.

Aandacht voor seksuele diversiteit staat gelukkig steeds meer in de belangstelling. De NS zegt bijvoorbeeld in haar mededelingen niet meer ‘beste dames en heren’, maar ‘beste reizigers’. En de Hema maakt geen onderscheid meer tussen jongens- en meisjeskleren. Maar daarmee is het taboe nog niet doorbroken. Voor veel mensen is het nog steeds moeilijk om – zonder enige terughoudendheid – te vertellen dat een kind of kleinkind niet heteroseksueel is.

Nu is er dus ook in de verpleeghuiszorg een certificaat dat aangeeft dat er in een huis aandacht is voor seksuele geaardheid. Ze zullen daar een vrouw eerder vragen naar haar partner, in plaats van naar haar man. Een roze-loper locaties vind je bijvoorbeeld bij Brabant zorg of Amstelring. Deze laatste organiseert maandelijks een ‘Café Rosé’ met amusement en informatie voor de buurtbewoners.

Tips voor het ondersteunen van LHTBers (lesbisch, homoseksuele, biseksuele en transgenders) en het creeeren van een veiligs sfeer lees je hier.

 

Rondom het thema contact maken en op bezoek gaan bij mensen met dementie geef ik workshops voor familie, verzorgenden en vrijwilligers. Klik hier of mail me menskapitaal@live.nl

Anniek Kramer, Auteur van ‘OP BEZOEK BIJ EEN DIERBARE MET DEMENTIE, met ruim 60 ideeën om samen te genieten‘, samen met Marcelle Mulder.

Mijn wekelijkse blog in je mailbox? Vul dan op de site in de rechterkolom, je mailadres in.

Administratie in het verpleeghuis

Extra geld – het zogenaamde kwaliteitsbudget -kwam beschikbaar voor de verpleeghuiszorg. 85% van dat ‘kwaliteitsbudget’ is inzetbaar voor extra personeel. 

‘Maar het wordt ook steeds duidelijker dat we tegen de grenzen van de arbeidsmarkt
aanlopen. Er zijn al regio’s waar zorgorganisaties plaatsen leeg moeten laten, omdat zij niet voldoende personeel kunnen vinden. Dat probleem zal alleen maar groter worden. We moeten ons voorbereiden op een toekomst waarin we de zorg voor een groeiende groep ouderen moeten organiseren met minder werkenden. Om die enorme uitdaging het hoofd te bieden, is alleen investeren in personeel niet voldoende.’ Dit staat te lezen in het publicatie die op 30 oktober is overhandigd aan minister Hugo de Jonge. De publicatie is geschreven door Actiz, de brancheorganisatie voor zorgondernemers.

Onvoldoende personeel 
Er is nu dus wel geld voor extra personeel, maar er is onvoldoende personeel te vinden. Zorgorganisaties proberen op velerlei manieren mensen te interesseren om in de zorg te gaan werken. Er is ruimte gekomen voor zij-instromers, in de cao is de mogelijkheid opgenomen voor betaalde oriëntatiebanen (3 maanden meekijken in de zorg tegen een salaris van iets boven het minimumloon),  functies worden anders ingericht, waardoor er ruimte ontstaat voor andere type medewerkers als welzijnsmedewerker en gastvrouwen.

Gebruik van techniek?
Toch leveren die maatregelen niet genoeg personeel op. Er zijn ook andere maatregelen nodig: gebruik van techniek bijvoorbeeld. Maar daar mag het budget niet aan besteed worden. En wil je in aanmerking komen voor extra geld, dan ben je bezig met eindeloze administraties en rapportages om het geld aan te vragen en daarna weer te verantwoorden. En de regelingen veranderen keer op keer.
Actiz roept de minister dan ook op om het aantal regelingen en verplichtingen per 2020 sterk te verminderen en ruimte te bieden aan de inzet van technologie als bewegingssensoren, gps systemen en elektronisch cliëntendossier.

In de publicatie komen veel zorgmedewerkers aan het woord. Zo vertelt iemand van Carintreggeland: ‘Meer aandacht voor welzijn, dat is er in het verleden soms toch wel bij ingeschoten. Het zou ook mooi zijn als we vaker gps-systemen kunnen inzetten, om bewoners die dat nog aankunnen meer bewegingsvrijheid te geven. We leven soms in de zorg met zijn allen in zo’n angstcultuur, dat moeten we echt niet willen. Als je er iemand gelukkig mee maakt om met zo’n systeem meer zelfstandigheid te geven, maak er dan gebruik van. Het is vooral de wet- en regelgeving die het soms in de weg staat om dit te doen. Niet de familie, want die is er juist vaak heel erg een voorstander van’.

De publicatie ‘Aan het werk in het verpleeghuis’ is hier te vinden.

Rondom het thema ‘Contact maken en op bezoek gaan bij mensen met dementie’ geef ik WORKSHOPS voor familie, verzorgenden en vrijwilligers. Klik hier of mail me menskapitaal@live.nl

Anniek Kramer, Auteur van ‘OP BEZOEK BIJ EEN DIERBARE MET DEMENTIE, met ruim 60 ideeën om samen te genieten‘, samen met Marcelle Mulder.

Mijn wekelijkse blog in je mailbox? Vul dan op de site in de rechterkolom, je mailadres in.