Mijn vader en moeder vertrokken plotseling en tegelijkertijd naar andere ‘huizen’. Mijn vader moest naar het ziekenhuis, mijn moeder verhuisde daardoor met spoed naar het verpleeghuis. Ook mijn vader kwam niet meer ‘thuis’ en ging vanuit het ziekenhuis rechtstreeks naar het verzorgingshuis. Het ouderlijk huis, waarin wij geboren werden en waar mijn ouder meer dan 55 jaar woonden, stond ineens leeg.
Mijn broer maakte foto’s van het huis en zette die in een mooi boekje bij elkaar. Hij schrijft: ‘Ze hebben er geen afscheid van kunnen nemen, zo abrupt zijn ze vertrokken. Alles ligt er na hun vertrek nog onaangeroerd bij.’ Ze zijn er nooit meer terug geweest.
Aan dat boekje moest ik ineens denken toen ik las over fotografe Marlies Laenen (klik hier voor haar website). Zij fotografeert de emotie en de ziel van interieurs. ‘Huisherinneringen’ noemt ze het. Dat is wat mijn broer ook had gedaan. Ik ben heel blij met zijn fotoboekje, nostalgie voor mij. Ook triest, want je ziet zo duidelijk wat ze toen allemaal opeens kwijtraakten. Mijn ouders leven niet meer, maar het idee om foto’s te maken is voor de vertrekker en voor de (achter)blijvers een mooi aandenken. Idee?
Anniek Kramer, auteur van
* STEUN EN TROOST BIJ DEMENTIE, in gesprek met zorggevers en zorgprofessionals over schuld, schaamte en spijt en wat steun en troost biedt (februari 2019).
* OP BEZOEK BIJ EEN DIERBARE MET DEMENTIE, met ruim 60 ideeën om samen te genieten, samen met Marcelle Mulder.
Mijn wekelijkse blog in je mailbox? Vul dan op de site in de rechterkolom, je mailadres in. Fijn als je dit bericht deelt!
“Slapeloze nachten. De onrust van een cliënt maakt de vrijwilliger machteloos. En de mantelzorgers zijn vaak ook oververmoeid. Wat je ook probeert, je kan ze niet helpen. En dat moet je dan ook accepteren. En niet er tegenin gaan, want dan wordt het alleen maar gekker.” Dit is de introductie van één van de bijna 100 verhalen in de nieuwe 
‘Een blik achter de voordeur’, dat is de ondertitel van dit indrukwekkende boek van Anne-Mei Thé. Ze is hoogleraar ‘langdurige zorg en dementie’ en oprichtster van de Dementieverhalenbank. Ze schreef een zeer leerzaam en soepel lezend boek over de ervaringen van mensen met dementie en hun mantelzorgers. 
Mist komt plotseling opzetten en je kunt er niets tegen doen. ‘Bij mist past enkel berusting’. In het boek ‘MIST’ komen partners van jonge mensen met dementie aan het woord en in beeld. Ze vertellen over hun leven en hoe dat veranderde door de dementie van hun partner. Als mist die kwam opzetten. 
In 2015 overleden er 15.000 mensen aan de gevolgen van dementie. Omdat we steeds ouder worden, stijgt het aantal mensen dat getroffen wordt door dementie. De ziekte is nog steeds niet te genezen en dat betekent dat het aantal doden ten gevolge van dementie de komende jaren verder zal stijgen. Men verwacht zelfs dat dementie in 2040 doodsoorzaak nummer 1 zal zijn.
Marcelle heeft me uitgenodigd voor de theatervoorstelling ‘Dag Mama’ in Buren. Na een snelle maaltijd lopen we nog een rondje door het stadje en zoeken alvast de ingang van het theater. Want te laat komen betekent: de deur is dicht. Dit is toch de juiste straat en daar bij dat gesloten tuinhek staat toch het huisnummer op de brievenbus? Verder is er geen enkele aanwijzing dat er hier een theater zit. We lopen linksom en rechtsom, zoekend naar houvast. ‘Dit is wat mensen met dementie ervaren’, denk ik: je zoekt de weg, je zoekt naar aanknopingspunten, je vindt ze niet en blijft zoekend rondlopen.
Twee dagen geleden liet Ellen me de foto zien van haar moeder, met een oude pop in haar armen. Nu sta ik naast haar in de winkel. We zijn onderweg naar de watervaste stiften en lopen langs de poppen. ‘Wat vind je, kan ik zo’n pop voor m’n moeder kopen’, vraagt ze. 
Afscheid nemen van je naaste: bij dementie gaat dat in stapjes. Steeds verder gaat iemand achteruit. Herinneringen, geheugen, taal, allerlei karakteristieken van iemand verdwijnen. En soms ineens is daar weer een moment van helderheid. Een cadeau van herkenning, van een moment samen met wie je was. 
Tientallen jaren lang deelden ze lief en leed. Ze deelden de huiskamer, de badkamer, de slaapkamer. Ze deelden vreugde en verdriet en ze zorgden voor elkaar. Hoe wreed is het dat na een verhuizing naar een verpleeghuis de gelegenheid om samen te slapen ineens voorbij is. Zou hier in de verpleeghuiswereld wel eens bij worden stil gestaan? Zou er wel eens worden gevraagd of er behoefte is om af en toe bij elkaar te slapen? Is het niet mogelijk om een aantal wat bredere bedden te hebben?
Over dementie 