Jonge mantelzorgers bijeen met Hugo Borst

Op woensdagavond worden in Vlaardingen alle honden getraind. Daar kwam ik achter toen ik onderweg was naar een bijeenkomst voor jonge mantelzorgers aldaar. Hugo Borst las voor uit zijn boek ‘Ach, moedertje’, hij vertelde over zijn leven als mantelzorger en ging in gesprek met de aanwezigen. Namens Samen dementievriendelijk was ik aanwezig om mensen te informeren over onze activiteiten.

Hugo begint met een grap ‘je bent hier beter af dan voor de buis’. Zijn favoriete club Feijenoord speelt die avond een wedstrijd die ze zeker gaan verliezen. Dan leest hij een aantal stukken voor uit zijn laatste boek. Het roept bij veel mensen herkenbaarheid op. De kwetsbaarheid die je voelt als je naaste dementie heeft, de machteloosheid die je kunt voelen in de zorg die je geeft en de schuldgevoelens waar je mee worstelt omdat je nooit alles kunt doen wat nodig is. ‘Altijd weer die schuldgevoelens, je leert er nooit mee leven, hoezeer je jezelf ook toespreekt’, zegt hij.

Hugo is ‘opgegroeid met dementie’. Zijn opa en oma hadden de ziekte en ook 4 zussen en een broer van zijn moeder. En zijn moeder zelf natuurlijk, over haar schrijft hij al jaren columns, die zijn verwerkt tot 2 boeken.

De tweede helft van de avond worden vragen gesteld en komen we te spreken over de casemanager. Hoe belangrijk het is dat die aanwezig is bij de opname in het verpleeghuis. Het is emotioneel bijzonder heftig om je naaste ‘weg te brengen’ en op zo’n moment is het heel fijn om vergezeld te worden door iemand die je kent en je begrijpt en die weet wat er gaat komen. Blijkbaar mag het nu (nog niet), maar is dat reden om het niet te doen? En hoe fijn zou het zijn als het verpleeghuis na de eerste nacht contact opneemt met de familie om even te vertellen hoe het gegaan is.

Hugo is een soepele spreker en gespreksleider. Hij vertelt levendig uit eigen ervaring, doorspekt met een grap hier en daar, goed om de emotie ruimte te geven. Hij nodigt de aanwezigen uit om ervaringen te delen en doet een oproep ‘Klaag als je niet tevreden bent met de geleverde zorg’. Ga er over praten en laat het er niet bij zitten!’

De honden en hun baasjes zitten al weer thuis als ik ’s avonds om half twaalf weer naar huis toe rijdt. Peggy van Rij: bedankt voor het organiseren van deze avond!

Anniek Kramer, Auteur van ‘OP BEZOEK BIJ EEN DIERBARE MET DEMENTIE, met ruim 60 ideeën om samen te genieten‘, samen met Marcelle Mulder.

Rondom het thema contact maken en op bezoek gaan bij mensen met dementie geef ik workshops voor familie, verzorgenden en vrijwilligers. Klik hier of mail me menskapitaal@live.nl

Mijn wekelijkse blog in je mailbox? Vul dan op de site in de rechterkolom, je mailadres in.

Lezen over dementie: Ach Moedertje van Hugo Borst

‘Ach, moedertje’, is het tweede boek van Hugo Borst over zijn moeder met dementie. De opvolger dus van ‘Ma‘. ‘Ik verlies ma beetje bij beetje’, zegt Hugo in zijn boek en dat is ook wat hij beschrijft. De achteruitgang van zijn moeder, de interactie met de medebewoners op de afdeling waar zijn moeder woont, de liefdevolle zorg door het personeel, de invloed van de bezuinigingen op de zorg en de acties die daarop volgen. En bovendien zijn veel gebeurtenissen met zijn moeder, aanleiding om terug te kijken naar hoe het vroeger was. 

‘Een half uurtje later vraagt verzorgende Wendy: ‘Wilt u een ijsje, mevrouw Borst? ‘Tot mijn stomme verbazing zegt ma ja. Ze kiest een waterijsje, een raket. Zou ze vroeger nooit gedaan hebben. Ik kocht een raket voor mezelf, voor ma nam ik een cornetto mee.’

Door de toon van zijn boek worden op schijnbaar luchthartige wijze veel onderwerpen besproken: de behoefte van contact bij de bewoners: mevrouw Dullaart die steeds om een kus vraagt, meneer Schimmel die behoefte heeft aan een vrouw, meneer Groeneveld die steeds vraagt waar zijn vrouw blijft. Eetproblemen, incontinentie, euthanasie, onrust bij bewoners, pijn, schaamte. Het is wederom een intiem inkijkje in het leven van Hugo’s moeder en iedereen die er daar een rol in speelt: naasten, zorg en medebewoners.

De hoogtepunten zijn toch de momenten waar Hugo zelf het meest van geniet. Dat zijn vooral momenten dat hij iets van zijn oude moedertje herkent. ‘Ze heeft een andere identiteit, al herken ik mijn oude moeder nog vaak in dit nieuwe mysterieuze wezen’. En de momenten dat ze echt contact hebben, dat ze weet wie ze zijn,  bijvoorbeeld met Hugo’s zoon (haar kleinzoon).  Toch vraagt hij zich ook steeds af hoe de wereld er voor haar uit ziet. ‘Geen mens verdient het om vervreemd te raken van zichzelf’.

En de achteruitgang wordt haarscherp uit de doeken gedaan: de taal verlaat haar grotendeels, ze verdraagt geen kleren meer die knellen, ze weet niet meer hoe ze moet eten, ze is incontinent. Is er sprake van ‘ondraaglijk lijden’ en wat is de betekenis van de ooit getekende euthanasieverklaring? Niets, blijkt al gauw, dat was te lang geleden. De vraag zoemt echter toch rond: .. maar is het niet beter dat ze sterft? En toch, en toch, ondanks alles vrees ik dat moment. Vroeger als kind, was ik al bang dat ma zou doodgaan.’

Anniek Kramer
Schreef het boek ‘OP BEZOEK BIJ EEN DIERBARE MET DEMENTIE, met ruim 60 ideeën om samen te genieten‘, samen met Marcelle Mulder. Wij geven ook workshops voor familie, verzorgenden en vrijwilligers over contact maken met en op bezoek gaan bij mensen met dementie. Klik hier.

DEEL dit bericht alsjeblieft via Facebook en/of LinkedIn. De knoppen daarvoor vind je onder dit bericht op mijn site. Klik hier.
Mijn wekelijkse blog in je mailbox? Klik op de site op ‘Volg dementie'(in de rechterkolom bovenaan) en vul je mailadres in.

Borst en het Manifest over verpleeghuiszorg. Tijd voor positieve zorgverhalen.

Hoe is het gesteld met de kwaliteit van onze verpleeghuiszorg? Daar is het afgelopen jaar veel over geschreven. In oktober 2016 publiceerden Hugo Borst en Carin Gaemers een Manifest, waarin ze alle politieke partijen oproepen zo snel mogelijk goede zorg voor alle kwetsbare ouderen in verpleegtehuizen te waarborgen. Nu en in de toekomst.
Kort gezegd roepen zij op tot meer handen aan het bed (door daar een vaste norm voor te stellen) en minder registraties. Inmiddels is er 100 miljoen toegezegd voor extra handen aan het bed. Iedere euro extra is welkom maar ja…

Probleem is ook, dat er helemaal niet genoeg mensen zijn om die mogelijke norm  – van 2 verzorgenden op 6 tot 8 bewoners tijdens piekmomenten – in te vullen. Stel dat de benodigde 1,5 tot 2 miljard euro beschikbaar zou zijn? Dan nog zijn er niet genoeg verzorgenden en verpleegkundigen om de banen in te vullen. Het is nu al niet mogelijk om de bestaande vacatures goed in te vullen.

Tijd voor de positieve zorgverhalen
Na alle negatieve verhalen over het verpleeghuis wordt het tijd om ook de positieve verhalen de volle aandacht te geven. Zonder voorbij te willen gaan aan de zwaarte van het werk en de werkdruk, denk ik dat het tijd is voor de andere kant van het verhaal: hoe prachtig en dankbaar het werk in de verpleeghuizen kan zijn, hoe blij je kunt zijn van een reactie, een bedankje, een glimlach, een gebaar. Harriet Duurvoort schrijft in een column in de Volkskrant: ‘Liefde voor het kwetsbare en afhankelijke schenkt een diep gevoel van voldoening’.

Mijn oproep doe ik dus aan iedereen in de zorg: draag uit wat de mooie kant van het werk is. Doe dat bijvoorbeeld door met je verhaal te reageren op dit blog of in een LinkedIn groep. Waar word jij blij van?

Anniek Kramer
Samen met Marcelle Mulder auteur van het boek ‘OP BEZOEK BIJ EEN DIERBARE MET DEMENTIE, met ruim 60 ideeën om samen te genieten‘. Wij geven ook workshops voor familie, verzorgenden en vrijwilligers over contact maken met en op bezoek gaan bij mensen met dementie. Klik hier.

DEEL dit bericht alsjeblieft via Facebook en/of LinkedIn. De knoppen daarvoor vind je onder dit bericht op mijn site. Klik hier.
Om mijn wekelijkse blog te in je mailbox te ontvangen kun je op de site (in de rechterkolom bovenaan) op ‘Volg dementie’ klikken.