Reisgids mantelzorg

Wat doe je als je partner ziek wordt? Welke mogelijkheden zijn er om zorg in te schakelen en wie betaalt dat? Wat doet de WMO, wat de WLZ?Wat doet een casemanager, een cliëntondersteuner WLZ of WMO, de wijkverpleegkundige en de mantelzorgmakelaar? Deze reisgids mantelzorg begeleid je op je reis door zorgland. 

In Nederland is de zorg goed georganiseerd, maar ook heel onoverzichtelijk. Er zijn zoveel verschillende mogelijkheden, dat je door de bomen het bos niet meer kunt zien. Dit boekje zet het voor je op een rijtje en doet dat door 4 routes te schetsen:

A. Van acute zorg via een zorghotel of herstelbed terug naar huis of naar een aanleunwoning.
B. Van het ziekenhuis via (geriatrische) revalidatie, zorghotel of herstelbed terug naar huis.
C. Van huis naar een verpleeghuis, het hospice of thuis met terminale zorg.
D. Bij dementie, van huis naar dagopvang, zorghuis of verpleeghuis.

Elke route wordt aan de hand van een concreet voorbeeld toegelicht. Route D (dementie) vertelt in het kort over Victor, die via de wijkverpleegkundige thuiszorg krijgt, na een val. De huisarts zoekt contact met de casemanager dementie en zorgt zo voor ondersteuning. ‘Wie kom je allemaal tegen’, is dan ook een onderdeel van iedere route. Ook wie wat betaalt en waar je verder informatie kunt vinden, wordt beschreven.

Er is een hoofdstuk gewijd aan hoe je goed voor jezelf kunt zorgen, boordevol tips als ‘Accepteer het trage tempo van degene voor wie je zorgt. Als mantelzorger wordt je gedwongen te onthaasten.’

Van de zorgprofessionals die je op je route tegen kunt komen zijn portretten opgenomen, waardoor je begrijpt wat hun werk inhoudt: de wijkverpleegkundige, de cliëntondersteuner WMO en WLZ, de praktijkondersteuner ouderenzorg, de transferverpleegkundige, de mantelzorgmakelaar, de Mezzo mantelzorglijn en de casemanager dementie. Dan is ook meteen duidelijk dat de zorg complex georganiseerd is. Aan het eind van de reisgids staat een handig en nog langer overzicht, waarin ook alle instanties zijn opgenomen waar je tijdens ‘je reis’ mee te maken kunt krijgen. Dan weet je zeker dat het niet aan jou ligt als je de weg kwijt raakt.

De reisgids voor mantelzorg (geschreven door Lodewijk Schmit Jongbloed en Daphne Riksen) probeert alle informatie overzichtelijk te ordenen. Het boekje doet de naam ‘reisgids’ eer aan. Mijn tip is daarnaast: schakel ook altijd snel een cliëntondersteuner, casemanager dementie of zorgmakelaar in. Het is hun vak om de weg te weten en jouw gids te zijn in het oerwoud aan regelingen.

Lodewijk is maandag 4 maart om 19.00 uur te horen op de radio bij BNR Nieuwsradio in het programma van Harmke Pijpers.

Zelf ben ik dinsdag 12 maart op NPO radio 1 te beluisteren tussen 22.00 en 23.00 uur in Langs de Lijn en omstreken over het boek ‘Steun en troost bij dementie’.

Rondom het thema contact maken en op bezoek gaan bij mensen met dementie geef ik workshops voor familie, verzorgenden en vrijwilligers. Klik hier of mail me menskapitaal@live.nl

Anniek Kramer, auteur van
* STEUN EN TROOST BIJ DEMENTIE, in gesprek met zorggevers en zorgprofessionals over schuld, schaamte en spijt en wat steun en troost biedt (februari 2019).
* OP BEZOEK BIJ EEN DIERBARE MET DEMENTIE, met ruim 60 ideeën om samen te genieten, samen met Marcelle Mulder.

Mijn wekelijkse blog in je mailbox? Vul dan op de site in de rechterkolom, je mailadres in. Fijn als je dit bericht deelt.

Zorg bij dementie: wie is de held?

Onlangs las ik in de krant een artikel over de opkomst van het populisme. Het herinnerde me aan een uitspraak van een zorgmanager, dat ze tegenwoordig zoveel meer tijd kwijt is aan gesprekken met ontevreden naasten. Zou het iets met elkaar te maken hebben?

In het krantenartikel wordt gesproken over ‘framing’. Dat is een manier van communiceren om iemand te overtuigen van jouw mening, waarbij woorden en beelden zó gekozen worden dat bij de ontvanger een sterke emotie wordt opgeroepen. Er zijn 3 rollen in een ‘frame’: de held (de redder), het slachtoffer en de schurk (de aanklager). De held is daarbij natuurlijk de ‘goede partij’, de schurk is de slechterik die slachtoffers iets aan doet.

Hoe is dit te vertalen naar de zorg? Degene die zorg nodig heeft, kun je zien als een ‘slachtoffer’, hem of haar is iets overkomen, waardoor het leven zelfstandig leiden niet meer (helemaal) mogelijk is. Er is een held nodig, iemand die zich opoffert om de benodigde zorg te geven. Dat is vaak de partner, maar natuurlijk ook kinderen, buren, vrienden etc.

Zodra iemand verhuist naar het verpleeghuis, gaat deze rol (groten)deels over naar de professionele zorgverleners, zij gaan dan immers de benodigde zorg verlenen. Dan is de rol van schurk nog over. Dat is de rol van degene die klaagt, die boos is, die vindt dat de ander het niet goed doet. Het kán zijn dat degene die lange tijd intensief zorg heeft gegeven en die zorg uit handen moet geven (loslaten), terecht komt in die rol van aanklager. Zeker als de zorginstelling de naasten geen warm welkom geven en ze betrekken bij de zorg.

Dit kan nog versterkt worden door de mooie, verwachtingsvolle woorden die verpleeghuizen op hun site publiceren over de zorg die ze geven. Ik noem er zomaar wat: persoonsgerichte zorg, echt leren kennen, normale leven voortzetten, lekker naar buiten kunnen, beschermd, zonnig, betrokken etc.

En als je dan als naaste merkt, dat er aan die mooie woorden niet altijd invulling wordt gegeven, roepen we het dan niet zelf over ons af, dat mensen klagen? Zeker als ze ook nog worstelen met het feit dat ze de zorg uit handen hebben moeten geven?

Ik wil er voor pleiten dat de naasten zorgvuldig en eerlijker geïnformeerd worden over wat er mogelijk is in de zorg: kan iemand echt kiezen hoe laat hij wil opstaan? Kan iemand voor het ontbijt havermout eten of alleen belegde boterhammen? En als iemand dan gekozen heeft voor bruin brood met kaas, krijgt hij dat dan iedere ochtend of is variatie mogelijk? Is er halal eten of vegetarisch eten? Hoe vaak kan iemand naar buiten en is daar personeel voor beschikbaar? Kortom:

• aandacht voor persoonlijke voorkeuren,
• aandacht voor het feit dat die keuzes een momentopname zijn in een voortschrijdend ziekteproces en
• dat voorkeuren kunnen veranderen
• vastgelegd in een realistisch zorgplan,
• dat regelmatig wordt bijgesteld.

Hoe meer de zorg samen met de naasten kan worden vormgegeven, hoe minder de rol van aanklager gekozen hoeft te worden, waardoor je samen in de heldenrol terecht komt.

Rondom het thema ‘steun en troost bieden bij schuld, schaamte en spijt’ geef ik  lezingen en workshops voor familie, zorgverleners en vrijwilligers. Ik ben bereikbaar via menskapitaal@live.nl

Anniek Kramer, auteur van
* STEUN EN TROOST BIJ DEMENTIE, in gesprek met zorggevers en zorgprofessionals over schuld, schaamte en spijt en wat steun en troost biedt (februari 2019).
* OP BEZOEK BIJ EEN DIERBARE MET DEMENTIE, met ruim 60 ideeën om samen te genieten, samen met Marcelle Mulder.

Mijn wekelijkse blog in je mailbox? Vul dan op de site in de rechterkolom, je mailadres in. Fijn als je dit bericht deelt!

Dementie en binnen bewegen

Vorige week blogde ik over buitenactiviteiten, nu over binnen bewegen. Wat is er allemaal mogelijk?

Wil je ideeën opdoen? Kijk dan eens naar de filmpjes van Azmi Alubeid. Je kunt ook zoeken op youtube naar ‘Azmi en Fred’. Azmi is bewegingsagoog. Zijn overtuigingen:

• Iedereen kan geactiveerd worden!
• Samen bewegen verbindt.
• Bewegen moet normaal zijn. Alles wat je buiten het verpleeghuis vindt aan beweegmogelijkheden, kun je binnen ook gebruiken. Hier nog een filmpje.

Andere inspiratiebronnen:

Fit4Vit
Als buiten fietsen niet kan, dan is er natuurlijk het alternatief voor binnen. Maar als je binnen op de fiets zit, dan is dat wel heel saai. Dus verkoopt deze organisatie video’s, die de fietsers de ervaring geven alsof ze buiten aan het fietsen zijn. Je kunt kiezen uit ontelbaar veel verschillende video’s. Die uit de eigen omgeving zijn natuurlijk voor de ‘fietsers’ het meest herkenbaar.

De tovertafel
De tovertafel is projector die op de onderliggende tafel allerlei beelden projecteert. En die beelden bewegen! Er zijn bewegende herfstbladeren, vissen, tomaten en veel meer. Als je er met je hand op tikt gebeurt er vaak wat met het beeld. Zo wordt het bewegen speels en gezellig.

Moofie
Moofie is een pratende beweegstok, die binnenkort op de markt komt. In de transparante buis (denk aan het formaat van een tl-buis, maar dan wat korter) zitten gekleurde lichtjes. En er zit muziek in. Met de Moofie wordt bewegen fun, zo zegt de maker. In Moofie zitten programma’s die alleen, met tweetallen of in een groep gedaan kunnen worden. Zo hoef je geen specialist in bewegen te zijn, je hoeft niet creatief te zijn, want de stok geeft zelf beweegopdrachten. Omdat hij reageert op aanraking en stimuleert d.m.v. lichtjes, geluid en muziek, is het leuk en simpel om mensen in beweging te zetten. Hij is makkelijk mee te nemen.

Genoeg ideeën en mogelijkheden om met elkaar aan het bewegen te gaan! En dan heb ik het nog niet gehad over zwemmen, dansen, wandelen et cetera.

Rondom het thema contact maken en op bezoek gaan bij mensen met dementie geef ik workshops voor familie, verzorgenden en vrijwilligers. Klik hier of mail me menskapitaal@live.nl

Anniek Kramer, Auteur van ‘OP BEZOEK BIJ EEN DIERBARE MET DEMENTIE, met ruim 60 ideeën om samen te genieten‘, samen met Marcelle Mulder.

Mijn wekelijkse blog in je mailbox? Vul dan op de site in de rechterkolom, je mailadres in.

Verpleeghuis: verhalen uit de praktijk

Deze week een gastblog en wel van Michelle Langeveld, manager Zorg bij Florence Adegeest. In dit blog wisselt ze met haar collega Agnes Spanjer, manager Zorg bij Florence Oostduin, ervaringen uit over het werken in de ouderenzorg. Over de mooie momenten en de dilemma’s waar ze mee te maken hebben.

Hoi Agnes,

Geloof het of niet, maar het tijdstip dat ik nu schrijf, is 02:05 zaterdagochtend. Nee, niet omdat ik niet kan slapen, maar omdat ik nu aan het werk ben op Adegeest! Door omstandigheden viel er afgelopen maandag opeens een nachtdienst open voor vrijdag. Na heel veel gepuzzel de eerste twee dagen van de week moesten wij concluderen dat diensten schuiven of extra inzet vanuit het eigen personeel of de flexmedewerkers niet mogelijk was. Wij hebben gebeld met collega’s van andere Florence-locaties, onze thuiszorg en contacten bij uitzendbureaus, maar allemaal tevergeefs. Het knelt ook hier aan alle kanten! En dus zit ik hier samen met een ontzettend fijne, ervaren helpende in de nacht. Enerzijds ben ik blij dat ik nog steeds BIG geregistreerd verpleegkundige ben en daardoor mijn team kan ondersteunen, anderzijds voel ik mij ontzettend machteloos als ik kijk naar dit praktijkvoorbeeld van de huidige problematiek. Want laten we wel wezen: het zal niet zo snel beter worden. Het oplossen van deze nachtdienst is een druppel op een gloeiende plaat….en dat doet pijn.

Toevallig zat ik van de week bij ons zorgkantoor aan tafel met de grote en kleine zorgorganisaties uit de Leidse regio. Er is komend jaar geld beschikbaar gesteld door de overheid om meer persoonsgericht te gaan werken. Maar hoe kun je meer persoonsgericht werken als er minder zorgpersoneel beschikbaar is voor onze bewoners? In de Leidse regio willen wij met elkaar kijken hoe wij hierin de krachten kunnen bundelen, want we hebben allemaal hetzelfde uitgangspunt: zorgen doen wij samen. Dit houdt dus ook in dat wij van mening zijn dat we elkaar niet moeten beconcurreren maar samenwerken. Een voorbeeld hiervan kan zijn dat een geriatrisch verpleegkundige 16 uur op Adegeest werkt en 16 uur bij een andere zorgorganisatie in Voorschoten. Hierdoor heeft de betreffende medewerker 32 uur per week werk, houden we ons beide aan de formatie die we in mogen zetten en kunnen we van elkaar leren. Een win-winsituatie voor zowel de zorgorganisatie als de medewerker.

Vanuit Florence heb ik aan die tafel onze ervaring gedeeld over de inzet van ondersteuning op verschillende vlakken ten behoeve van onze zorgmedewerkers. Met gepaste trots vertelde ik over onze nieuwe functie van administratief medewerker. Die collega’s nemen zoveel administratief werk uit handen voor de zorgmedewerkers dat er direct meer aandacht voor de bewoners is in plaats van achter een computer zitten. Het delen van deze ervaring zorgde voor inspiratie bij mijn tafelgenoten en was direct een uitnodiging om met elkaar te bedenken welke andere functies er mogelijk zijn om de zorgmedewerkers te laten zorgen en het oplossen van de personele problematiek (meer vraag dan aanbod) te benaderen vanuit een ander perspectief.

Wenselijk zou voor ons ook ondersteuning zijn bij de begeleiding van de opname van een nieuwe bewoner, zodat dit niet per definitie op de schouders van de EVV’er terecht komt. Expliciet bedoel ik dan van rondleiding tot ontvangst en het in kaart brengen van de eerste zorgbehoefte- en wensen. Een EVV’er werkt bij ons onregelmatig, terwijl een ontvangst en de kennismaking erg belangrijk is in de eerste week. Zie jij in een dergelijke functie een meerwaarde ter ondersteuning van de EVV’er? Of zou jij wellicht een hele andere functie in willen zetten ter ondersteuning?

Groetjes, Michelle

Wil je meer van Michele en Agnes lezen? Klik hier.

Rondom het thema ‘Contact maken en op bezoek gaan bij mensen met dementie’ geef ik WORKSHOPS voor familie, verzorgenden en vrijwilligers. Klik hier of mail me menskapitaal@live.nl

Anniek Kramer, Auteur van ‘OP BEZOEK BIJ EEN DIERBARE MET DEMENTIE, met ruim 60 ideeën om samen te genieten‘, samen met Marcelle Mulder.

Mijn wekelijkse blog in je mailbox? Vul dan op de site in de rechterkolom, je mailadres in.

‘De roze loper’ verpleeghuizen

Ik schreef al eerder over het kiezen van een verpleeghuis. Wat ik daar nog niet in meenam, was de aandacht die je misschien wilt hebben voor het respecteren van de seksuele geaardheid.

De ‘Roze loper’ is een certificaat, dat woonzorgcentra kunnen krijgen als ze op respectvolle manier aandacht hebben voor seksuele diversiteit, zowel bij bewoners als bij personeel. Dat wordt vastgesteld door middel van een tolerantiescan. Organisaties met een dergelijk certificaat, werken actief aan een sfeer van openheid, tolerantie en respect voor mensen met een niet-heteroseksuele geaardheid.  

Veel bewoners van verpleeghuizen zijn opgegroeid in de tijd, waarin homoseksuele relaties taboe waren. Tot 1971 was het hebben van homoseksuele contacten onder de 21 jaar zelfs strafbaar. En pas sinds 2001 kun je in Nederland trouwen als je van gelijk geslacht bent.

Aandacht voor seksuele diversiteit staat gelukkig steeds meer in de belangstelling. De NS zegt bijvoorbeeld in haar mededelingen niet meer ‘beste dames en heren’, maar ‘beste reizigers’. En de Hema maakt geen onderscheid meer tussen jongens- en meisjeskleren. Maar daarmee is het taboe nog niet doorbroken. Voor veel mensen is het nog steeds moeilijk om – zonder enige terughoudendheid – te vertellen dat een kind of kleinkind niet heteroseksueel is.

Nu is er dus ook in de verpleeghuiszorg een certificaat dat aangeeft dat er in een huis aandacht is voor seksuele geaardheid. Ze zullen daar een vrouw eerder vragen naar haar partner, in plaats van naar haar man. Een roze-loper locaties vind je bijvoorbeeld bij Brabant zorg of Amstelring. Deze laatste organiseert maandelijks een ‘Café Rosé’ met amusement en informatie voor de buurtbewoners.

Tips voor het ondersteunen van LHTBers (lesbisch, homoseksuele, biseksuele en transgenders) en het creeeren van een veiligs sfeer lees je hier.

 

Rondom het thema contact maken en op bezoek gaan bij mensen met dementie geef ik workshops voor familie, verzorgenden en vrijwilligers. Klik hier of mail me menskapitaal@live.nl

Anniek Kramer, Auteur van ‘OP BEZOEK BIJ EEN DIERBARE MET DEMENTIE, met ruim 60 ideeën om samen te genieten‘, samen met Marcelle Mulder.

Mijn wekelijkse blog in je mailbox? Vul dan op de site in de rechterkolom, je mailadres in.

Administratie in het verpleeghuis

Extra geld – het zogenaamde kwaliteitsbudget -kwam beschikbaar voor de verpleeghuiszorg. 85% van dat ‘kwaliteitsbudget’ is inzetbaar voor extra personeel. 

‘Maar het wordt ook steeds duidelijker dat we tegen de grenzen van de arbeidsmarkt
aanlopen. Er zijn al regio’s waar zorgorganisaties plaatsen leeg moeten laten, omdat zij niet voldoende personeel kunnen vinden. Dat probleem zal alleen maar groter worden. We moeten ons voorbereiden op een toekomst waarin we de zorg voor een groeiende groep ouderen moeten organiseren met minder werkenden. Om die enorme uitdaging het hoofd te bieden, is alleen investeren in personeel niet voldoende.’ Dit staat te lezen in het publicatie die op 30 oktober is overhandigd aan minister Hugo de Jonge. De publicatie is geschreven door Actiz, de brancheorganisatie voor zorgondernemers.

Onvoldoende personeel 
Er is nu dus wel geld voor extra personeel, maar er is onvoldoende personeel te vinden. Zorgorganisaties proberen op velerlei manieren mensen te interesseren om in de zorg te gaan werken. Er is ruimte gekomen voor zij-instromers, in de cao is de mogelijkheid opgenomen voor betaalde oriëntatiebanen (3 maanden meekijken in de zorg tegen een salaris van iets boven het minimumloon),  functies worden anders ingericht, waardoor er ruimte ontstaat voor andere type medewerkers als welzijnsmedewerker en gastvrouwen.

Gebruik van techniek?
Toch leveren die maatregelen niet genoeg personeel op. Er zijn ook andere maatregelen nodig: gebruik van techniek bijvoorbeeld. Maar daar mag het budget niet aan besteed worden. En wil je in aanmerking komen voor extra geld, dan ben je bezig met eindeloze administraties en rapportages om het geld aan te vragen en daarna weer te verantwoorden. En de regelingen veranderen keer op keer.
Actiz roept de minister dan ook op om het aantal regelingen en verplichtingen per 2020 sterk te verminderen en ruimte te bieden aan de inzet van technologie als bewegingssensoren, gps systemen en elektronisch cliëntendossier.

In de publicatie komen veel zorgmedewerkers aan het woord. Zo vertelt iemand van Carintreggeland: ‘Meer aandacht voor welzijn, dat is er in het verleden soms toch wel bij ingeschoten. Het zou ook mooi zijn als we vaker gps-systemen kunnen inzetten, om bewoners die dat nog aankunnen meer bewegingsvrijheid te geven. We leven soms in de zorg met zijn allen in zo’n angstcultuur, dat moeten we echt niet willen. Als je er iemand gelukkig mee maakt om met zo’n systeem meer zelfstandigheid te geven, maak er dan gebruik van. Het is vooral de wet- en regelgeving die het soms in de weg staat om dit te doen. Niet de familie, want die is er juist vaak heel erg een voorstander van’.

De publicatie ‘Aan het werk in het verpleeghuis’ is hier te vinden.

Rondom het thema ‘Contact maken en op bezoek gaan bij mensen met dementie’ geef ik WORKSHOPS voor familie, verzorgenden en vrijwilligers. Klik hier of mail me menskapitaal@live.nl

Anniek Kramer, Auteur van ‘OP BEZOEK BIJ EEN DIERBARE MET DEMENTIE, met ruim 60 ideeën om samen te genieten‘, samen met Marcelle Mulder.

Mijn wekelijkse blog in je mailbox? Vul dan op de site in de rechterkolom, je mailadres in.

‘In de leeuwenhoek’ on tour

Hugo Borst en Adelheid Roosen leefden een maand mee in de leeuwenhoek, een Rotterdams verpleeghuis. Omroep Human maakte daar 4 programma’s over (de afleveringen terugkijken kan via deze link). Daarin laten Adelheid en Hugo zien hoe je écht in contact kunt gaan met mensen met dementie. Vanuit de gedachte: ieder mens is een mens en vanuit liefde en respect ga je met elkaar om. 

Nu was ‘In de Leeuwenhoek’ on tour. Vier bijeenkomsten in het land, met elk hun eigen thema’s. Ik was aanwezig bij de laatste bijeenkomst in Rotterdam. Tweehonderd mensen in de Arminus kerk.  Er werd gesproken over de thema’s verhuizen naar het verpleeghuis en vrijheid tegenover veiligheid.

Verhuizen naar het verpleeghuis
Je hebt beloofd om voor iemand te zorgen, maar bent op, je kan niet meer. ‘Heeft iemand op dit kruispunt gestaan’, wordt de zaal gevraagd.

Naasten vertellen dat ze het niet meer vol hielden. Maar dat hun partner niet wilde verhuizen en hoe moeilijk het dan wordt om dat tóch te regelen. Het CIZ vindt een weigering om te verhuizen door de persoon met dementie belangrijker dan de uitspraken van de naasten (dat ze niet meer kunnen) of van de zorgverleners (dat het echt niet verder kan zo). ‘Ik zie hoe de vrouw haar ziekte verbloemt als het CIZ langs komt’, vertelt Anne. ‘Waarom is het CIZ machtiger dan de Anne met haar werkervaring’, vraagt Hugo Borst de zaal. Er volgt een voorbeeld van een vrouw die maar man met dementie steeds meer rustgevende medicijnen gaf, omdat ze het zorgen niet volhield.

Of Ellis, die 15 jaar jonger is dan haar man. Het CIZ vond dat ik de zorg moest volhouden, want mijn man wilde niet verhuizen. Ze kreeg geen hulp omdat zij niet verzekerd was in Nederland. Na 6 jaar mocht hij eindelijk naar de dagopvang, maar ook daar was hij moeilijk te houden. Een andere vrouw vertelt dat ze de dagopvang niet kon betalen.

Iemand uit de zorg licht toe hoe versleten naasten zijn en hoe ze vol schuldgevoel zitten op het moment dat de verhuizing dan toch door gaat. In de film zegt Hugo Borst tegen een vrouw die zich schuldig voelt: ‘Ben je gek, dat moet je niet doen, hij was er aan toe.’

Ook wordt duidelijk dat als je de wegen in de zorgwereld kent, het wel makkelijker wordt om hulp te regelen. Laat je dus helpen, via de huisarts of de casemanager.

Vrijheid tegenover veiligheid
Als je verhuist naar een gesloten afdeling, dan is het niet raar dat je je opgesloten voelt. Je hele leven heb je een zekere vrijheid gehad en dan gaan anderen je de hele dag zeggen hoe het moet.

Of het begint al eerder: het is niet meer verantwoord om iemand met dementie te laten autorijden. Maar als er levens op het spel staan, dan is het onvermijdelijk om het autorijden te stoppen. Een vrouw vertelt hoe ontzettend moeilijk ze het vindt als haar moeder nog met haar scootmobiel de weg op wil. Toch wil ze haar ook niet tegenhouden, want het voelt verschrikkelijk om haar moeder haar vrijheid af te nemen.

De wijste woorden vond ik deze: ‘Ik ben dankbaar voor de mensen die mijn veiligheid wilden garanderen. Maar nog meer ben ik dankbaar voor de mensen die me vertrouwen gaven, die zagen wat ik nog wel kon’.
Zorgen dat mensen niet weg willen, door actief met ze te zijn, is ook een mogelijkheid en eigenlijk wel een hele goede!

Rondom het thema ‘Contact maken en op bezoek gaan bij mensen met dementie’ geef ik WORKSHOPS voor familie, verzorgenden en vrijwilligers. Klik hier of mail me menskapitaal@live.nl

Anniek Kramer, Auteur van ‘OP BEZOEK BIJ EEN DIERBARE MET DEMENTIE, met ruim 60 ideeën om samen te genieten‘, samen met Marcelle Mulder.

Mijn wekelijkse blog in je mailbox? Vul dan op de site in de rechterkolom, je mailadres in.

Naar welk verpleeghuis?

Mijn ouders waren gaan kijken bij verschillende verpleeghuizen. Maar toen mijn moeder met spoed opgenomen moest worden, was er alleen plaats in een ander verpleeghuis. Toch is het belangrijk om tijdig te gaan kijken wat een goede woonomgeving kan zijn. Waar kun je zoal op letten?

Waar
In welke omgeving ga je kijken? Is het belangrijk om in (de buurt van) de huidige woonplaats te blijven? Daar wonen de vrienden en bekenden en kent men de weg. Of is het juist handiger om bijvoorbeeld één van de kinderen in de buurt te gaan zoeken? Bepaal dus eerst waar je wilt gaan kijken. Denk ook aan bereikbaarheid met het openbaar vervoer of parkeergelegenheid.

Wat vind je belangrijk?
Ieder verpleeghuis heeft zijn eigen kenmerken. Bij kleinschalig wonen bijvoorbeeld leef je met 6 tot 8 personen in een groep. Bij grotere huizen kan dat aantal oplopen tot 15 of nog hoger.

Hoe groot zijn de eigen kamers? En hoeveel ruimte is er om die naar eigen inzicht in te richten? Een eigen kamer, die lijkt op de kamer waar men woonde kan veel betekenen voor het ‘thuisvoelen’.  Dat geldt ook zeker voor de ‘woonkamer’, waar bewoners een groot deel van de dag verblijven. Wat voor sfeer heerst daar?

Wat is er te doen?
Verpleeghuizen regelen zorg en welzijn. De laatste jaren is duidelijk geworden dat er weinig tijd is om aandacht te besteden aan welzijn. Ronkende sites vertellen over wat er allemaal wel niet voor prachtige activiteiten zijn, maar wat wordt er écht georganiseerd en hoe vaak? En zijn dat de dingen waar jouw naaste blij van wordt? Is er een toegankelijke tuin? Is er overdag iets te beleven? Zijn er aparte hoekjes om rustig te zitten? Wordt er op de woning gekookt, of komt het eten van de cateraar? In de beleving kan dat een groot verschil maken.
Als er veel vrijwilligers zijn, kan dat een teken zijn dat er meer georganiseerd wordt.

Hoe welkom zijn de naasten?
‘U mag altijd komen’, wordt vaak gezegd. Dat is natuurlijk prettig. Maar mag u ook samen thee drinken en mag u mee eten? Kunt u blijven slapen? Wat heb je beiden nodig om je welkom te voelen? Stel daar vragen over en kijk of het antwoord je bevalt.

Personeel
Zorg wordt gegeven door mensen. Wat voor indruk krijg je van die mensen? Rennen ze langs je heen of stralen ze rust uit? Hoeveel medewerkers zijn er voor de zorg overdag en ’s nachts. En hoeveel personeel is vast in dienst en hoeveel  uitzendkrachten worden er gebruikt? Hoe meer uitzendkrachten, hoe lastiger het is om goede zorg te geven, omdat zij de bewoners niet kennen. Dergelijke vragen kun je zeker stellen. En zie je andere naasten tijdens je bezoek, vraag dan eens hoe zij de zorg ervaren.

Kosten
Zijn er kosten verbonden aan de activiteiten? Wat kost het om de was te laten doen? Voor welke zaken dient betaald te worden. Het is goed om dat vooraf te weten.

Communicatie en aanspreekpunt
Het is natuurlijk belangrijk om een vast aanspreekpunt te hebben in een verpleeghuis. Kun je dat aanspreekpunt zelf kiezen of krijg je iemand toegewezen? En op welke manier wordt er gecommuniceerd. Zijn er regelmatig nieuwsbrieven, worden er informatieavonden gehouden, of is er bijvoorbeeld familienet, een manier om online informatie uit te wisselen.

Kortom heel veel vragen. Een goed gevoel krijgen als je de deur binnen stapt is zeker belangrijk, maar het is goed om dat aan te vullen met concrete informatie.

Op deze site van de overheid vind je een aantal links naar pagina’s die helpen bij het kiezen. Op kies voor je zorg, kun je allerlei zorg vinden in je eigen regio. Dit kan ook bij Woonz.

Rondom het thema contact maken en op bezoek gaan bij mensen met dementie geef ik workshops voor familie, verzorgenden en vrijwilligers. Klik hier of mail me menskapitaal@live.nl

Anniek Kramer, Auteur van ‘OP BEZOEK BIJ EEN DIERBARE MET DEMENTIE, met ruim 60 ideeën om samen te genieten‘, samen met Marcelle Mulder.

Mijn wekelijkse blog in je mailbox? Vul dan op de site in de rechterkolom, je mailadres in.

Seksuele gevoelens in het verpleeghuis

Een gastblog deze week van Marcelle Mulder met wie ik het boek ‘Op bezoek bij een dierbare met dementie’ schreef.

Mieke, een collega geestelijk verzorger in de ouderenzorg, schiet me aan tijdens een Alzheimercafe: ‘De verzorgenden hebben veel gehad aan je lezing laatst over intimiteit en seksualiteit. Ze zaten echt met de handen in het haar over een meneer op de afdeling. Hij was voortdurend op zoek naar seksueel contact. Hij kroop bij medebewoonsters in bed, pakte de zusters bij de borsten, sprak veel en expliciet over seks en ontkleedde zich te pas en te onpas. Hij deed aan soloseks in het openbaar en ook alleen in bed probeerde hij zichzelf te bevredigen, maar dat ging zó woest en ongecontroleerd dat hij zichzelf daarbij bezeerde, waardoor de verzorgenden zich genoodzaakt voelden om hem een hansop, zo’n pyjama met rits op de rug aan te trekken. Zijn handen werden regelmatig ingepakt in verband. En iedereen vond er wat van. De medebewoonsters waren er niet van gediend, familieleden reageerden bezorgd of verontwaardigd, zijn echtgenote schaamde zich voor het gedrag van haar man en verzorgenden zagen er tegenop om hem te verzorgen. Dus tja, ze wisten echt niet hoe ze verder met hem moesten.

Jouw lezing maakte dat we een plezierige, schaamtevrije, gezamenlijke taal kregen om over dit onderwerp te praten. De behoefte aan seksualiteit en intimiteit van mensen met dementie stopt niet bij opname in het verpleeghuis, daarvan werden we ons (opnieuw) bewust. En we kregen praktische tips, dat was ook fijn.

We hebben meneer meteen de volgende dag een seksboekje gegeven en de arts heeft gekeken naar zijn medicatie. Die bleek libido-verhogende bijwerkingen te hebben en konden worden bijgesteld. Deze acties brachten de rust op de afdeling terug en verbeterde meneer zijn leven ten goede. Meneer zijn echtgenote zei later tegen me: ‘Toch grappig dat de Playboy een huwelijk heeft kunnen redden.’”

Ik was erg blij dat Mieke me dit vertelde. Vooral omdat dat de verzorgenden door de lezing nieuwe mogelijkheden zagen en uitwerkten waardoor alle betrokkenen daadwerkelijk beter samen kunnen leven en zorg kunnen verlenen.

Maar ook voor mezelf is het fijn: ik maak zo’n lezing met mooie foto’s en vertel het in De Week van Dementie voor een zaal vol medewerkers. De aanwezigen zijn er blij mee, dat merk ik wel na afloop. Geïnspireerd gaan ze weg, maar ja, wat ze er verder mee doen voor de bewoners, dat weet ik dan niet. En nu dus wel. Dank je collega!
—————————————————————————————————————————————–
Marcelle is beleidsadviseur geestelijke zorg bij Patyna in Friesland en geeft daarnaast – vanuit haar bedrijf Curamea – trainingen, workshops en lezingen in de ouderenzorg bijvoorbeeld over contact maken met mensen met dementie, intimiteit en seksualiteit op hoge leeftijd en over voltooid leven. Daarnaast is ze gespreksleider Moreel Beraad voor verzorgenden.
—————————————————————————————————————————————–

Wil je meer lezen over seksualiteit in het verpleeghuis? Klik hier. Je vindt er ook links naar materialen. 

Rondom het thema contact maken en op bezoek gaan bij mensen met dementie geef ik workshops voor familie, verzorgenden en vrijwilligers. Klik hier of mail me menskapitaal@live.nl

Anniek Kramer, Auteur van ‘OP BEZOEK BIJ EEN DIERBARE MET DEMENTIE, met ruim 60 ideeën om samen te genieten‘, samen met Marcelle Mulder.

Mijn wekelijkse blog in je mailbox? Vul dan op de site in de rechterkolom, je mailadres in.

TV documentaire in verpleeghuis

Even een extra berichtje: Donderdag om 20.25 op NPO 2 start de documentaire over het verblijf van Hugo Borst en Adelheid Roosen in verpleeghuis de Leeuwenhoek. Zij willen laten zien hoe je het leven van de bewoners centraal kan zetten in de zorg. Als taal verdwijnt is fysiek contact nog een hele mooie manier om contact te maken.

De komende 4 weken te zien dus. Meer ideeën om te genieten? Het boek ‘OP BEZOEK BIJ EEN DIERBARE MET DEMENTIE, met ruim 60 ideeën om samen te genieten’ is daar speciaal voor geschreven. 

Anniek Kramer

Mijn wekelijkse blog in je mailbox? Vul dan op de site in de rechterkolom, je mailadres in.

Rondom het thema contact maken en op bezoek gaan bij mensen met dementie geef ik workshops voor familie, verzorgenden en vrijwilligers. Klik hier of mail me menskapitaal@live.nl