De moeder van Hugo Borst lijdt aan dementie en woont inmiddels in een woonzorgcentrum. Zijn wekelijkse columns over zijn bezoeken aan haar, zijn ontroerende intieme verhaaltjes, waarin ook de weemoed naar vroeger doorklinkt. Hij is eerlijk en open over alle kanten van de ziekte, over de afbrokkeling van zijn moeders eigenheid, die nooit helemaal verdwijnt, maar wel krimpt naar andere dimensies.
‘En dan te bedenken dat mijn vader en moeder altijd zo vrijgevig waren. Maar meneer Alzheimer is een dominante eikel. Hij stookt de boel op in ma’s bovenkamer, gooit de boel in de war. En zo is mijn moeder plotseling hebzuchtig geworden.’
‘De geriater zei tegen mijn moeder dat iemand met dementie drie dingen nodig heeft om het leven te veraangenamen: genoeg drinken, beweging en áfleiding. Een verjaardagspartijtje is drie in één. “Ik ga niet mee!”. Het is het eerste wat ma zegt als we binnenkomen. Ach, wat ziet ze er verfomfaaid uit.
Het boek ‘Ma’ bevat de (bewerkte) AD columns en een twintigtal extra hoofdstukjes. Hugo Borst neemt ons mee langs het ziekteproces van zijn ma: de diagnose, het steeds meer zorg nodig hebben, de angst die groeit, de verhuizing naar de zorginstelling, de onrust en het naar huis willen tot aan hoe het nu is: het eindeloos slapen en nauwelijks nog eten. En onderweg voelen we zijn liefde voor haar en haar liefde voor hem en hoe goed ze dat weten uit te wisselen ondanks haar ziekte.
‘Soms vraag ik me af of een bezoek aan ma wel zin heeft. Ma slaapt meestal of wil gaan slapen als ik er ben. En als ze wel wakker is: zodra ik in de lift sta, op weg naar beneden, is ze me al weer vergeten. Wat heeft ze aan mijn bezoekjes? Ik weet dat ik dat niet moet denken. Het moment telt – klaar, punt, uit.’
‘Ze zeggen wel dat wanneer je ouders dementeren, de rollen omkeren: jij zorgt voortaan voor je ouders. Die vergelijking gaat mank. Een ouder weet wat goed is voor zijn kleine kind en kan het desnoods dwingen. Pakweg vijftig jaar later weet dat grote kind wat goed is voor zijn dementerende ouder, maar van dwang kan en mag geen sprake zijn. Mijn moeder is en blijft een autonome vrouw.’
In een aflevering van De Wereld Draait Door, praat Hugo Borst over zijn moeder en en over zijn nieuwe boek. Het gesprek is hier terug te zien en het duurt 11 minuten.
Naar aanleiding van het verschijnen van zijn boek, staat er in het Volkskrant Magazine van 21 november een interview met Hugo Borst. Dat is hier te lezen (via gratis proberen).
Een warme groet, Anniek Kramer
Vind ik leuk:
Like Laden...
Twee weken geleden schreef ik over het toneelstuk ‘De vader’. Nu staat de moeder centraal. In de film ‘Het doet zo zeer’ van Heleen van Royen volgt Heleen haar moeder, die vasculaire dementie heeft. Ze legt het proces vast dat ze als dochter met haar moeder doormaakt. 
