Als je naaste met dementie je mist

‘Ik heb je al zo lang niet gezien’. ‘Gerrie komt ook nooit meer’. Iemand met dementie kan zich niet altijd meer herinneren dat je langs geweest bent. Ook al kom je nog zo vaak, ze kunnen vinden dat je te weinig komt, omdat ze je missen. Er zijn vaak uitlatingen die niet kloppen, maar wel aangeven dat ze het fijn vinden dat er bekenden komen.

Een mooie oplossing voor dit ‘eenzame gevoel’ zag ik ooit op you tube. Maak een filmpje! In dit filmpje (klik hier) wendt een zoon zich tot zijn moeder van 94 die dementie heeft. Hij groet haar en laat even een pauze vallen, zodat zijn moeder terug kan groeten. Dan vertelt hij over wat hij die dag zoal gaat doen. Ook gaat hij achter de piano zitten en nodigt zijn moeder uit om samen met hem een liedje te zingen. Aan het eind neemt hij afscheid.

Prachtig toch. Helaas weet ik niet meer waar ik het filmpje gevonden heb, dus de uitnodiging om contact op te nemen met de maker, daar kun je niets mee. Maar je kunt dit idee wel oppakken en als naaste zelf aan de slag gaan of als zorgverlener iedereen uitnodigen om dergelijke filmpjes te gaan maken. Veel succes.

Marcelle heeft me laten weten dat het filmpje afkomstig is van Maaike Delver. Contact via beeldverzorgers@gmail.com.

Anniek Kramer, auteur van:
* STEUN EN TROOST BIJ DEMENTIE, in gesprek met zorggevers en zorgprofessionals over schuld, schaamte en spijt en wat steun en troost biedt (februari 2019).
* OP BEZOEK BIJ EEN DIERBARE MET DEMENTIE, met ruim 60 ideeën om samen te genieten, samen met Marcelle Mulder.
Mijn wekelijkse blog in je mailbox? Vul dan op de site in de rechterkolom, je mailadres in. Fijn als je dit bericht deelt!

Huidhonger bij dementie

Van de week werd ik wakker in de armen van mijn man. Mijn hoofd op zijn schouder, zijn armen om me heen geslagen. Zijn warme lijf tegen het mijne. Stil. Verbonden. Stel dat dit er niet meer is, ging er door me heen? Stel dat ik iedere ochtend alleen wakker word. Dat ik niet meer in zijn ogen kan kijken, tegen niemand meer ‘goeiemorgen’ kan zeggen. 

Ik realiseerde me dat het bijna onmogelijk is om je voor te stellen hoe het is als je alleen bent. Wel herinner ik me hoe blij mijn oude tante was met een stevige omhelzing. ‘Dat doet een mens goed’, zei ze.
Liefde, intimiteit en aanraking zijn belangrijk voor een mens. Bij ouderen zijn aanraking en intimiteit niet meer vanzelfsprekend. Het gemis ervan kan vele vormen aannemen, tot aan ‘huidhonger’ toe: de behoefte aan fysiek contact.
In hoeverre worden alleenstaande mensen nog liefdevol aangeraakt? En in het verpleeghuis geldt natuurlijk ook de vraag: hoe vul je liefdevolle zorg in en wat betekent dat voor het onderwerp ‘aanraking’? Wat heb je te geven of voel je je geremd?  Voor de één is dat volkomen natuurlijk, voor de ander is het een meer beladen onderwerp.

Anne Marijke Schakelaar, teamleider bij Viattence, vertelt over haar ervaringen met het project ‘Huidhonger’: “HuidHonger biedt via dans en muziek de mogelijkheid om weer in contact te komen met mensen, met wie geen of nauwelijks contact meer mogelijk was. Door mee te doen aan dit project kunnen we een bijdrage leveren aan een andere kijk op ouderenzorg, waarin ‘welbevinden’ nog meer centraal staat en waarin intimiteit gewoon een plek heeft. Het bewegen, aanraken, contact maken. Dat triggert echt iets bij mensen, er ontstaat weer contact, ook als je elkaar niet verstaat. Een van de deelnemers is een bewoonster met een Turkse achtergrond. Wij verstaan haar taal niet, maar begrijpen elkaar hierdoor wel.”

Echt iets om over na te denken en om mee aan de slag te gaan: aanraking hoort bij liefdevolle zorg.

In dit filmpje wordt uitgelegd hoe de manier van werken van invloed heeft op de dagverzorging. Meer lezen op de site van waardigheid en trots? Klik hier.

Anniek Kramer, auteur van:
* STEUN EN TROOST BIJ DEMENTIE, in gesprek met zorggevers en zorgprofessionals over schuld, schaamte en spijt en wat steun en troost biedt (februari 2019).
* OP BEZOEK BIJ EEN DIERBARE MET DEMENTIE, met ruim 60 ideeën om samen te genieten, samen met Marcelle Mulder.
Mijn wekelijkse blog in je mailbox? Vul dan op de site in de rechterkolom, je mailadres in. Fijn als je dit bericht deelt!

Zorg bij dementie: wie is de held?

Onlangs las ik in de krant een artikel over de opkomst van het populisme. Het herinnerde me aan een uitspraak van een zorgmanager, dat ze tegenwoordig zoveel meer tijd kwijt is aan gesprekken met ontevreden naasten. Zou het iets met elkaar te maken hebben?

In het krantenartikel wordt gesproken over ‘framing’. Dat is een manier van communiceren om iemand te overtuigen van jouw mening, waarbij woorden en beelden zó gekozen worden dat bij de ontvanger een sterke emotie wordt opgeroepen. Er zijn 3 rollen in een ‘frame’: de held (de redder), het slachtoffer en de schurk (de aanklager). De held is daarbij natuurlijk de ‘goede partij’, de schurk is de slechterik die slachtoffers iets aan doet.

Hoe is dit te vertalen naar de zorg? Degene die zorg nodig heeft, kun je zien als een ‘slachtoffer’, hem of haar is iets overkomen, waardoor het leven zelfstandig leiden niet meer (helemaal) mogelijk is. Er is een held nodig, iemand die zich opoffert om de benodigde zorg te geven. Dat is vaak de partner, maar natuurlijk ook kinderen, buren, vrienden etc.

Zodra iemand verhuist naar het verpleeghuis, gaat deze rol (groten)deels over naar de professionele zorgverleners, zij gaan dan immers de benodigde zorg verlenen. Dan is de rol van schurk nog over. Dat is de rol van degene die klaagt, die boos is, die vindt dat de ander het niet goed doet. Het kán zijn dat degene die lange tijd intensief zorg heeft gegeven en die zorg uit handen moet geven (loslaten), terecht komt in die rol van aanklager. Zeker als de zorginstelling de naasten geen warm welkom geven en ze betrekken bij de zorg.

Dit kan nog versterkt worden door de mooie, verwachtingsvolle woorden die verpleeghuizen op hun site publiceren over de zorg die ze geven. Ik noem er zomaar wat: persoonsgerichte zorg, echt leren kennen, normale leven voortzetten, lekker naar buiten kunnen, beschermd, zonnig, betrokken etc.

En als je dan als naaste merkt, dat er aan die mooie woorden niet altijd invulling wordt gegeven, roepen we het dan niet zelf over ons af, dat mensen klagen? Zeker als ze ook nog worstelen met het feit dat ze de zorg uit handen hebben moeten geven?

Ik wil er voor pleiten dat de naasten zorgvuldig en eerlijker geïnformeerd worden over wat er mogelijk is in de zorg: kan iemand echt kiezen hoe laat hij wil opstaan? Kan iemand voor het ontbijt havermout eten of alleen belegde boterhammen? En als iemand dan gekozen heeft voor bruin brood met kaas, krijgt hij dat dan iedere ochtend of is variatie mogelijk? Is er halal eten of vegetarisch eten? Hoe vaak kan iemand naar buiten en is daar personeel voor beschikbaar? Kortom:

• aandacht voor persoonlijke voorkeuren,
• aandacht voor het feit dat die keuzes een momentopname zijn in een voortschrijdend ziekteproces en
• dat voorkeuren kunnen veranderen
• vastgelegd in een realistisch zorgplan,
• dat regelmatig wordt bijgesteld.

Hoe meer de zorg samen met de naasten kan worden vormgegeven, hoe minder de rol van aanklager gekozen hoeft te worden, waardoor je samen in de heldenrol terecht komt.

Rondom het thema ‘steun en troost bieden bij schuld, schaamte en spijt’ geef ik  lezingen en workshops voor familie, zorgverleners en vrijwilligers. Ik ben bereikbaar via menskapitaal@live.nl

Anniek Kramer, auteur van
* STEUN EN TROOST BIJ DEMENTIE, in gesprek met zorggevers en zorgprofessionals over schuld, schaamte en spijt en wat steun en troost biedt (februari 2019).
* OP BEZOEK BIJ EEN DIERBARE MET DEMENTIE, met ruim 60 ideeën om samen te genieten, samen met Marcelle Mulder.

Mijn wekelijkse blog in je mailbox? Vul dan op de site in de rechterkolom, je mailadres in. Fijn als je dit bericht deelt!

Langer thuis met dementie in 10 punten

Deze kerst kreeg ik het boekje ‘Langer meedoen’ van Alzheimer Nederland cadeau. Het bevat tien verhalen waarin mensen met dementie een voor hen passende manier hebben gevonden om bij de maatschappij te blijven horen. Het is een oproep om ons meer te verplaatsen in mensen met dementie en zo de wereld voor hen wat makkelijker en toegankelijker te maken.

Moniek (56 jaar, diagnose dementie) vertelt hoe belangrijk het voor haar is om lotgenoten te ontmoeten in het Odensehuis. Zij hebben aan een half woord genoeg en dat is van grote waarde. Mevrouw De Bruin (mantelzorger) vertelt dat het moeilijk is om een hulpvraag te stellen en dat je maar door wilt blijven gaan met zorgen.

Ieder verhaal leidt naar een advies aan de gemeente om maatwerk te leveren aan mensen met dementie en hun naasten. Zo pleiten zij voor goed en betaald vervoer van deur tot deur naar de dagbesteding en sociale activiteiten. En voor goede voorlichting voor mantelzorgers over alle mogelijkheden die er zijn om ondersteund te worden. Natuurlijk staat ook maatwerk bij dagbesteding in het rijtje.

Een mooi verhaal is dat van Mira. Toen haar moeder, die dementie had, overleed, plaatste ze een advertentie in de krant om iedereen te bedanken die haar moeder hielp te zijn wie ze was. Twello bewees haar dementievriendelijkheid als mooi voorbeeld voor iedere gemeenschap.

Gemeentes hebben een belangrijke taak bij de ondersteuning van mantelzorgers en mensen met dementie. Ik hoop dat ze met al hard met alle goede adviezen uit het boekje aan de slag zijn.

Klik hier om de focusbrief dementie voor gemeenten van Alzheimer Nederland te lezen.

In de Belgische film ‘You’ll never walk alone’,(10 minuten) leggen mensen met dementie, mantelzorgers, politici en medewerkers uit de zorg uit, waarom dementie op lokaal niveau een cruciaal thema is.

p.s. In mijn vorige blog meldde ik dat ik mij lezing op de gezondheidsbeurs op 8 maart is. Dit moet zijn 8 februari.

Rondom het thema contact maken en op bezoek gaan bij mensen met dementie geef ik workshops voor familie, verzorgenden en vrijwilligers. Klik hier of mail me menskapitaal@live.nl

Anniek Kramer, auteur van
* STEUN EN TROOST BIJ DEMENTIE, in gesprek met zorggevers en zorgprofessionals over schuld, schaamte en spijt en wat steun en troost biedt (februari 2019).
* OP BEZOEK BIJ EEN DIERBARE MET DEMENTIE, met ruim 60 ideeën om samen te genieten, samen met Marcelle Mulder.

Mijn wekelijkse blog in je mailbox? Vul dan op de site in de rechterkolom, je mailadres in. Fijn als je dit bericht deelt!

Boek: Dilemma’s bij dementie

Als je werkt met mensen met dementie, moet je regelmatig keuzes maken. Vertel je bijvoorbeeld wel of niet dat iemand is overleden? Dergelijke vragen stellen je voor de keuze: wat is goed om te doen?

In het boek ‘Dilemma’s bij dementie’ behandelt Tim van Iersel een aantal dilemma’s die je tegenkomt als je zorgt voor mensen met dementie.  Tim van Iersel is ethicus en geestelijk verzorger bij WoonZorgcentra Haaglanden.

Een dilemma is een vraag, waarbij er een conflict is tussen verschillende waardes. Wat je ook kiest: het doet altijd pijn. Als er een dilemma is, moet je kiezen. Mag iemand nog autorijden of verstop je de autosleutels? Kies je bijvoorbeeld voor veiligheid of voor vrijheid?

Acht waardes komen er in het boek aan de orde, en iedere waarde zet Tim van Iersel af tegen een andere waarde, ook wel criterium genoemd:

• Vroegere autonomie tegenover autonomie van nu
• Hygiëne tegenover waardigheid
• Respect voor levensbeschouwing tegenover niet-schaden
• Veiligheid tegenover vrijheid
• Gezondheid tegenover kwaliteit van leven
• Intimiteit tegenover verbondenheid
• Gemeenschap tegenover betrokkenheid
• Eerlijkheid tegenover vertrouwen.

In ieder hoofdstuk legt hij eerst uit wat hij verstaat onder de genoemde waarde. Bij iedere waarde wordt vervolgens een aantal dilemma’s behandeld. Als voorbeeld neem ik hier het hoofdstuk over veiligheid.

Na een uitgebreide uitleg over ‘veiligheid’ en wat het verschil is met ‘het gevoel van veiligheid’, noemt hij 4 dilemma’s die rondom veiligheid spelen, bijvoorbeeld onveilige situaties door agressie en kwaliteit van leven, zoals het toch ongemalen voedsel blijven nuttigen, ook als dat risicovol is. Met voorbeelden uit de praktijk, wordt het dilemma verder uitgewerkt. Aan het eind van ieder hoofdstuk wordt een afweging gemaakt. Want veiligheid voor de één kan onveiligheid voor de ander betekenen. Dus hoe maak je een keuze tussen veiligheid en vrijheid? Rekening houdend met alle partijen?

Centraal moet de vraag staan: wat is goede zorg voor deze persoon, in deze specifieke situatie? Een partner kan daar anders over kan denken dan een verzorgende of een diëtiste. Iedereen heeft het beste met de ander voor en handelt op basis van zijn eigen waarden. Een keuze maken kan door met elkaar in gesprek te gaan (ethisch beraad te houden) en je waarden te benoemen. Daarbij kijkend naar de persoon met dementie, niet enkel hoe iemand was, maar ook nadrukkelijk naar hoe iemand op dít moment is.

Het boekje (118 pagina’s tekst) is degelijk in elkaar gezet en verwijst naar allerlei literatuur. Dat maakt zeker een grondige indruk, maar maakt het voor mij soms ook iets onoverzichtelijk.

De behandelde dilemma’s zijn herkenbaar en het boek biedt goede aanknopingspunten om met elkaar in gesprek te gaan over waarom je in de zorg doet wat je doet.

Rondom het thema contact maken en op bezoek gaan bij mensen et dementie geef ik workshops voor familie, verzorgenden en vrijwilligers. Klik hier of mail me menskapitaal@live.nl

Anniek Kramer, Auteur van ‘OP BEZOEK BIJ EEN DIERBARE MET DEMENTIE, met ruim 60 ideeën om samen te genieten‘, samen met Marcelle Mulder. Begin februari verschijnt mijn nieuwe boek: ‘Steun en troost bij dementie’.

Mijn wekelijkse blog in je mailbox? Vul dan op de site in de rechterkolom, je mailadres in. Fijn als je dit bericht deelt.

Verpleeghuis: verhalen uit de praktijk

Deze week een gastblog en wel van Michelle Langeveld, manager Zorg bij Florence Adegeest. In dit blog wisselt ze met haar collega Agnes Spanjer, manager Zorg bij Florence Oostduin, ervaringen uit over het werken in de ouderenzorg. Over de mooie momenten en de dilemma’s waar ze mee te maken hebben.

Hoi Agnes,

Geloof het of niet, maar het tijdstip dat ik nu schrijf, is 02:05 zaterdagochtend. Nee, niet omdat ik niet kan slapen, maar omdat ik nu aan het werk ben op Adegeest! Door omstandigheden viel er afgelopen maandag opeens een nachtdienst open voor vrijdag. Na heel veel gepuzzel de eerste twee dagen van de week moesten wij concluderen dat diensten schuiven of extra inzet vanuit het eigen personeel of de flexmedewerkers niet mogelijk was. Wij hebben gebeld met collega’s van andere Florence-locaties, onze thuiszorg en contacten bij uitzendbureaus, maar allemaal tevergeefs. Het knelt ook hier aan alle kanten! En dus zit ik hier samen met een ontzettend fijne, ervaren helpende in de nacht. Enerzijds ben ik blij dat ik nog steeds BIG geregistreerd verpleegkundige ben en daardoor mijn team kan ondersteunen, anderzijds voel ik mij ontzettend machteloos als ik kijk naar dit praktijkvoorbeeld van de huidige problematiek. Want laten we wel wezen: het zal niet zo snel beter worden. Het oplossen van deze nachtdienst is een druppel op een gloeiende plaat….en dat doet pijn.

Toevallig zat ik van de week bij ons zorgkantoor aan tafel met de grote en kleine zorgorganisaties uit de Leidse regio. Er is komend jaar geld beschikbaar gesteld door de overheid om meer persoonsgericht te gaan werken. Maar hoe kun je meer persoonsgericht werken als er minder zorgpersoneel beschikbaar is voor onze bewoners? In de Leidse regio willen wij met elkaar kijken hoe wij hierin de krachten kunnen bundelen, want we hebben allemaal hetzelfde uitgangspunt: zorgen doen wij samen. Dit houdt dus ook in dat wij van mening zijn dat we elkaar niet moeten beconcurreren maar samenwerken. Een voorbeeld hiervan kan zijn dat een geriatrisch verpleegkundige 16 uur op Adegeest werkt en 16 uur bij een andere zorgorganisatie in Voorschoten. Hierdoor heeft de betreffende medewerker 32 uur per week werk, houden we ons beide aan de formatie die we in mogen zetten en kunnen we van elkaar leren. Een win-winsituatie voor zowel de zorgorganisatie als de medewerker.

Vanuit Florence heb ik aan die tafel onze ervaring gedeeld over de inzet van ondersteuning op verschillende vlakken ten behoeve van onze zorgmedewerkers. Met gepaste trots vertelde ik over onze nieuwe functie van administratief medewerker. Die collega’s nemen zoveel administratief werk uit handen voor de zorgmedewerkers dat er direct meer aandacht voor de bewoners is in plaats van achter een computer zitten. Het delen van deze ervaring zorgde voor inspiratie bij mijn tafelgenoten en was direct een uitnodiging om met elkaar te bedenken welke andere functies er mogelijk zijn om de zorgmedewerkers te laten zorgen en het oplossen van de personele problematiek (meer vraag dan aanbod) te benaderen vanuit een ander perspectief.

Wenselijk zou voor ons ook ondersteuning zijn bij de begeleiding van de opname van een nieuwe bewoner, zodat dit niet per definitie op de schouders van de EVV’er terecht komt. Expliciet bedoel ik dan van rondleiding tot ontvangst en het in kaart brengen van de eerste zorgbehoefte- en wensen. Een EVV’er werkt bij ons onregelmatig, terwijl een ontvangst en de kennismaking erg belangrijk is in de eerste week. Zie jij in een dergelijke functie een meerwaarde ter ondersteuning van de EVV’er? Of zou jij wellicht een hele andere functie in willen zetten ter ondersteuning?

Groetjes, Michelle

Wil je meer van Michele en Agnes lezen? Klik hier.

Rondom het thema ‘Contact maken en op bezoek gaan bij mensen met dementie’ geef ik WORKSHOPS voor familie, verzorgenden en vrijwilligers. Klik hier of mail me menskapitaal@live.nl

Anniek Kramer, Auteur van ‘OP BEZOEK BIJ EEN DIERBARE MET DEMENTIE, met ruim 60 ideeën om samen te genieten‘, samen met Marcelle Mulder.

Mijn wekelijkse blog in je mailbox? Vul dan op de site in de rechterkolom, je mailadres in.

Administratie in het verpleeghuis

Extra geld – het zogenaamde kwaliteitsbudget -kwam beschikbaar voor de verpleeghuiszorg. 85% van dat ‘kwaliteitsbudget’ is inzetbaar voor extra personeel. 

‘Maar het wordt ook steeds duidelijker dat we tegen de grenzen van de arbeidsmarkt
aanlopen. Er zijn al regio’s waar zorgorganisaties plaatsen leeg moeten laten, omdat zij niet voldoende personeel kunnen vinden. Dat probleem zal alleen maar groter worden. We moeten ons voorbereiden op een toekomst waarin we de zorg voor een groeiende groep ouderen moeten organiseren met minder werkenden. Om die enorme uitdaging het hoofd te bieden, is alleen investeren in personeel niet voldoende.’ Dit staat te lezen in het publicatie die op 30 oktober is overhandigd aan minister Hugo de Jonge. De publicatie is geschreven door Actiz, de brancheorganisatie voor zorgondernemers.

Onvoldoende personeel 
Er is nu dus wel geld voor extra personeel, maar er is onvoldoende personeel te vinden. Zorgorganisaties proberen op velerlei manieren mensen te interesseren om in de zorg te gaan werken. Er is ruimte gekomen voor zij-instromers, in de cao is de mogelijkheid opgenomen voor betaalde oriëntatiebanen (3 maanden meekijken in de zorg tegen een salaris van iets boven het minimumloon),  functies worden anders ingericht, waardoor er ruimte ontstaat voor andere type medewerkers als welzijnsmedewerker en gastvrouwen.

Gebruik van techniek?
Toch leveren die maatregelen niet genoeg personeel op. Er zijn ook andere maatregelen nodig: gebruik van techniek bijvoorbeeld. Maar daar mag het budget niet aan besteed worden. En wil je in aanmerking komen voor extra geld, dan ben je bezig met eindeloze administraties en rapportages om het geld aan te vragen en daarna weer te verantwoorden. En de regelingen veranderen keer op keer.
Actiz roept de minister dan ook op om het aantal regelingen en verplichtingen per 2020 sterk te verminderen en ruimte te bieden aan de inzet van technologie als bewegingssensoren, gps systemen en elektronisch cliëntendossier.

In de publicatie komen veel zorgmedewerkers aan het woord. Zo vertelt iemand van Carintreggeland: ‘Meer aandacht voor welzijn, dat is er in het verleden soms toch wel bij ingeschoten. Het zou ook mooi zijn als we vaker gps-systemen kunnen inzetten, om bewoners die dat nog aankunnen meer bewegingsvrijheid te geven. We leven soms in de zorg met zijn allen in zo’n angstcultuur, dat moeten we echt niet willen. Als je er iemand gelukkig mee maakt om met zo’n systeem meer zelfstandigheid te geven, maak er dan gebruik van. Het is vooral de wet- en regelgeving die het soms in de weg staat om dit te doen. Niet de familie, want die is er juist vaak heel erg een voorstander van’.

De publicatie ‘Aan het werk in het verpleeghuis’ is hier te vinden.

Rondom het thema ‘Contact maken en op bezoek gaan bij mensen met dementie’ geef ik WORKSHOPS voor familie, verzorgenden en vrijwilligers. Klik hier of mail me menskapitaal@live.nl

Anniek Kramer, Auteur van ‘OP BEZOEK BIJ EEN DIERBARE MET DEMENTIE, met ruim 60 ideeën om samen te genieten‘, samen met Marcelle Mulder.

Mijn wekelijkse blog in je mailbox? Vul dan op de site in de rechterkolom, je mailadres in.

Naasten betrekken bij activiteiten in het verpleeghuis

Wat is je mooiste herinnering van de afgelopen 2 maanden?  En waardoor is dat je mooiste herinnering? Dat vroeg ik de deelnemers van mijn workshop over het betrekken van naasten bij bewegingsactiviteiten in woonzorginstellingen.

Want waar jij van geniet, daar genieten mensen met dementie ook van. Uit de antwoorden bleek wel dat de mooiste momenten veelal te maken hebben met iets doen dat verrassend is, mooi of nieuw, een prestatie. En wat vooral een rol speelt is met wie je dat doet!

Daarom is het ook zo belangrijk om naasten te betrekken als je activiteiten organiseert voor mensen met dementie. Je biedt zowel hen als degene met dementie de gelegenheid om samen iets te beleven, contact te voelen en er toe te doen. 

Mijn oproep is dan ook, om naasten in te zetten bij activiteiten en hen te vragen om te helpen, vóórdat vrijwilligers worden ingeschakeld.
Ook is het fijn als je bij het plannen van een activiteit rekening houdt met de dagen en tijdstippen waarop naasten aanwezig kunnen zijn. Dus doe je iets in het weekend of juist door de week? Organiseer je iets op een middag of juist op een avond?

Ik geef  workshops voor naasten, verzorgenden en vrijwilligers, rondom de thema’s ‘contact maken en op bezoek gaan bij mensen met dementie’ en ‘betrekken van naasten’. Klik hier of mail me menskapitaal@live.nl

Anniek Kramer, Auteur van ‘OP BEZOEK BIJ EEN DIERBARE MET DEMENTIE, met ruim 60 ideeën om samen te genieten‘, samen met Marcelle Mulder.

 

Kwaliteitskader verpleeghuiszorg en de cliëntenraad

Hoe leuk is het als je met een onbekende in de rij staat om iemand te feliciteren en diegene zegt: ‘Als jullie elkaar nog niet kennen, dan moeten jullie echt een afspraak maken’. Zo ontmoette ik Marthijn Laterveer. Hij is Coördinator bij LOC, een organisatie die onder andere cliëntenraden in de zorg ondersteunt. Hun uitgangspunt is waarde-volle zorg. Dat is zorg, waarbij centraal staat wat de ontvanger van de zorg zelf belangrijk vindt. Cliëntenraden kunnen bij de totstandkoming van deze waarde-volle zorg een belangrijke rol in spelen. 

LOC ondersteunt cliëntenraden op veel manieren: met bijeenkomsten, trainingen, nieuwsbrieven en adviezen. Voor de cliëntenraden in de ouderenzorg schreef LOC bijvoorbeeld een folder ‘Samen in gesprek over het kwaliteitskader verpleeghuiszorg’. Het kwaliteitskader, wat is dat ook al weer? In het kwaliteitskader wordt beschreven beschreven wat cliënten én hun naasten mogen verwachten van de verpleeghuiszorg, zoals liefdevolle en persoonsgerichte en veilige zorg. Er staan vereisten in op het gebied van kwaliteit en biedt handreikingen om daaraan te werken, want leren is de basis voor verbetering van de zorg. Dat doe je door met elkaar te praten over vragen als: wat gaat er goed, wat kan er beter en wat kunnen we van elkaar leren?

Toen ik het kwaliteitskader voor het eerst las, dacht ik ‘Wat een ingewikkelde taal is  daarin gebruikt! Gelukkig maakte LOC dit filmpje waarin – in minder dan 4 minuten –  wordt uitgelegd, wat er in het kwaliteitskader staat. Ook is er een handige ‘publieksversie kwaliteitskader‘ beschikbaar. Wil je het hele (moeilijke) kwaliteitskader lezen, klik dan hier. En klik hier voor de handreiking voor cliëntenraden.

Op maandag 10 december 2018 is in de Doelen in Rotterdam een (gratis) landelijk congres cliëntenraden. Het thema is ‘Lef op locatie’. Centraal staat hoe cliëntenraden zich nog sterker kunnen maken voor de kwaliteit van zorg voor bewoners op elke locatie van het verpleeghuis. Klik hier om je aan te melden.

Voor de verbetering van de kwaliteit is in 2019 een extra budget beschikbaar van 600 miljoen euro. Dat budget is voor 85% voor personeel en 15% voor verbetering van de kwaliteit of de productiviteit. Om in aanmerking te komen voor extra budget, kan door de zorginstelling (tussen 1 september en 31 december 2018) een aanvraag worden ingediend bij het zorgkantoor.  Klik hier voor de tool om de aanvraag te onderbouwen.

Rondom het thema contact maken en op bezoek gaan bij mensen met dementie geef ik workshops voor familie, verzorgenden en vrijwilligers  in verpleeghuizen. Klik hier of mail me menskapitaal@live.nl. Bijvoorbeeld op 24 september tijdens de Congresparade Bewegen en activeren in de dagelijkse zorg van StudieArena. Klik hier. 

Anniek Kramer, Auteur van ‘OP BEZOEK BIJ EEN DIERBARE MET DEMENTIE, met ruim 60 ideeën om samen te genieten‘, samen met Marcelle Mulder.

Mijn wekelijkse blog in je mailbox? Vul dan op de site in de rechterkolom, je mailadres in.

Gedicht over mijn moeder: ze woont nog thuis

Mijn moeder woont nog thuis. Alleen
Verhuizen? Zij wil nergens heen.
Zij wil haar eigen leventje
Ze geeft dat nog een ‘zeventje’.
En alles gaat toch echt nog goed!
Dus waarom ik zo zeuren moet.

Haar koelkast zit vol eten,
Dat is ze vaak vergeten,
Ze koopt er rustig nog iets bij,
iets kopen maakt haar namelijk blij,
Maar alles gaat toch echt nog goed!
Dus waarom ik zo zeuren moet.

Haar geld raakt onbegrijpelijk op,
Haar uitgaven kennen geen stop.
jurken en boeken, vazen en bloemen
Het is te veel om op te noemen.
Maar alles gaat toch echt nog goed!
Dus waarom ik zo zeuren moet.

Ze vergeet te drinken en te eten
Haar medicijnen? Even vergeten.
De troep? Ja, ik was net gestart.
En soms ben ik wel wat verward.
Maar bijna alles gaat nog goed,
Dus waarom ik zo zeuren moet.

Ik kom er bij haar niet doorheen.
Dus laat ik haar maar weer alleen.
Mijn hart bloedt door mijn zorgen
Ik ga dan maar weer, morgen
Want bijna niets dat gaat meer goed.
Dus blijf ik zeuren, want het moet!

Rondom het thema contact maken en op bezoek gaan bij mensen met dementie geef ik workshops voor familie, verzorgenden en vrijwilligers. Klik hier of mail me menskapitaal@live.nl

Anniek Kramer, Auteur van ‘OP BEZOEK BIJ EEN DIERBARE MET DEMENTIE, met ruim 60 ideeën om samen te genieten‘, samen met Marcelle Mulder.

Mijn wekelijkse blog in je mailbox? Vul dan op de site in de rechterkolom, je mailadres in.